Alles mogen zeggen...
Eén van mijn grote wensen is : 1 dag in het jaar alles mogen zeggen wat ik wil tegen de klanten. Lijkt me héérlijk! (Denk wel dat we misschien een paar klanten kwijt raken, maar veel zouden dat er tóch niet zijn.)
Neem nu vorige week vrijdag: koopavond tot 20:30 uur. Ik liep de spullen naar binnen te sjouwen om 20:35, komt er een man aan waar van ik weet dat ie niet werkt vanwege 'zere rug'. Vraagt: "O, ga je sluiten?".
Dan ligt het op het puntje van mijn tong om te zeggen: "Nee, knuppel: ik ga net ópen!". Maar dat doe ik niet, ik ben een dame...Ten minste, zo doe ik me vóór!
Een paar jaar geleden vóórdat ik ging afvallen, een oude, knetterdove dame die, in een volle winkel, loeihard zei :"Je bent wel èrg dik geworden, hè!". Weet u wat ik had willen zeggen? "En u bent een ontzettend lelijk gratenpakhuis!" Maar dat doe je niet, hè! Nog geen uur later diezelfde dag een andere vrouw die blijkbaar problemen met mijn toenmalige gewicht had. Met een zware bas-stem werd me te kennen gegeven dat ik wel eens iets aan mijn gewicht mocht gaan doen, want ze zag mijn opgezwollen enkels.
Weet u wat ik tegen die dragonder ( 2mt lang, 1mt breed en 0,50cm diep) had willen zeggen? "Jij hebt dat gewicht blijkbaar overgeslagen!". Maar dat doe je niet, hè!
Vorig jaar, na mijn metamorfose een dame die ik altijd erg aardig vond, zei tegen me: "Huh, je dacht er zeker jonger uit te zien met dat permanentje!". Toen lag het vóór in mijn mond om te antwoorden: "En aan jou kun je niet zien dat je een vrouw bent, ook aan de voorkant niet!". Maar dat doe je niet, hè!
Wat is dat toch met dat soort mensen? Als ik hen geantwoord had op de manier die ik hier beschrijf, had er hoogstwaarschijnlijk een enorme rel uitgebroken!
En dan heb je nog van die klanten die niet antwoorden op jouw "Goedemorgen/middag!", maar direct gaan vertellen wat ze willen hebben. Pasgeleden óók één. Tot twee keer toe "Goedemorgen" van mijn kant. Totáál geen sjoege, maar direct: "Ik wil 2 doosjes paracetamol!". Mijn nekharen stonden direct overeind, maar ik hield me in, zei voor de derde keer "Goedemorgen!", en er héél liefjes achteraan: "Waarmee kan ik u helpen?", of ik zijn enigszins blaffende opdracht niet gehoord had. Díe kwam binnen! Verontschuldigde zich, zei: "Sorry, Corry, goedemorgen!".
En tja, dan ben ik ook weer een watje, en dacht: "Misschien ruzie met vrouw-lief!". (Die ken ik namelijk óók al dertig jaar...). Kijk, ik had gelijk kunnen antwoorden: "Zeg, wat is er met jou aan de hand? Ruzie thuis?". Maar nee, zó steekt deze zestiger niet in elkaar. Er is vaak een reden voor de manier waarop iemand reageert.
Dus daarom: Ik hou meestal mijn mond in zulke gevallen, en laat het langs m'n rug afglijden.
Ik heb óók wel eens m'n dag niet, zullen we maar zeggen!
,-S.jpg)
.jpg)
.gif)
.jpg)
