Oogbouw (een tegennatuurlijk verschijnsel)
Deze foto toont het uitzicht vanuit mijn zolderkamer. Dat verandert elk jaar, want er wordt stevig doorgebouwd. Wikipedia meldt dat de stad inmiddels 37 torenflats rijk is, hiervan zijn er 25 van na de millenniumwisseling. Dat is ongeveer 1 nieuwe pijler per jaar. En er staan er nog heel wat in de planning. Voor iedere Rotterdammer een blij vooruitzicht zou je zeggen, want wij houden van grote getallen en hoog tempo. Toch bespeur ik steeds enige verzuchting als iemand me vertelt dat daar en daar een nieuwe woonpijler komt. “Ze willen hier een nieuwe toren gaan bouwen”. Op een toon alsof men morgen een uitvreter op bezoek krijgt.
Hoogbouw blijkt dan ondanks alle blijdschap toch een tegennatuurlijk verschijnsel: wij zijn als aardbewoner verklonken met de begane grond. Steeds keren we er terug en uiteindelijk is die grond ons laatste baken, verstrooid of begraven.
Maar ik wil nu even naar Gent. Gent is een platte stad. Ik werd er rondgeleid door iemand van de universiteit. De man vermeldde ook de oogbouw, bekend, want Gentenaren slikken die H gewoon in. Oogbouw dus, van verre zichtbaar. Oogbouw is een spijker in je blikveld op momenten dat je er geen zin in hebt. In de Rotterdamse binnenstad zijn het ook de torenbewoners zelf die met dat fenomeen te maken hebben.
Vrienden van me wonen in de Red Apple, 40 verdiepingen, 127 meter hoog. Pal voor hun neus verrijst een nieuwe toren. Wegkijken heeft geen zin, op je kop gaan staan evenmin. Komt er iemand op bezoek, dan hebben ze aan het uitzicht een grote concurrent, want men kijkt naar buiten in plaats van naar hun. Ze zullen dan bovendien nog de pijnlijke details van de vorderende bouw van de buurtoren aan het bezoek moeten toelichten. Wordt het mijn torenbewoners te veel, dan wurmen ze zich gillend in de lift naar beneden.
Tenzij die lift buiten gebruik is gesteld, want dan moet men de trap nemen. Ik heb dat een keer gedaan. Een wereldervaring! Van de achttiende verdieping naar beneden via de trap. Steeds hetzelfde beeld van betonnen treden en steeds weer een stiekeme asbak, meestal in de vorm van een glas met verdronken sigarettenpeuken. Aan het einde van die afdaling herademde ik: eindelijk vaste grond!
Ook ik heb geen alternatief voor het ruimtegebrek in Nederland, maar ik heb wel een idee voor mijn volgende lezing in het kader van stedenbouwkundige planning.
Dan neem ik een rol beschuit mee. Weet u hoeveel beschuiten er in een rol zitten? Dertien. Een flat met dertien etages lijkt me nog acceptabel.
Vervolgens zal ik het begrip flatneurose toelichten, maar vooraf prop ik dan een aantal beschuiten in mijn mond opdat men mij nog nauwelijks zal verstaan. Flatneurose is geen vrolijk onderwerp en ik hou het graag positief.
Op het moment dat ik weer verstaanbaar word zal ik mijn lezing besluiten met een pleidooi voor gestapeld wonen. Dat is toch simpelweg het lot van de moderne mens? Hij moet er zich maar aan overgeven of hij wil of niet. Gewoon modern wonen in een dertien etages tellende toren. Bovendien is er voor ieder een bescheiden vrijheid van keuze. Naturel of volkoren
-S.jpg)
.gif)
