Op de werkvloer
Heb weer zó ontzettend gelachen van de week! Werkelijk in een deúk gelegen! Komt een 'vaste' klant de toko in, een man van bijna 2 meter lang, een meter breed en een halve meter diep, en wordt geholpen door mijn jongste collegaatje.
Die vraagt mijn hulp erbij: hij wil graag miconazolnitraat, een crème tegen huidschimmel. Dus ik hengel een tube daarvan uit het schap, zegt ie: "Geef er maar twee, Cor!".
Op mijn vragende blik zegt hij: "Denk dat ik schimmel tussen mijn liezen heb, en ik heb grote liezen, hè!". Heel ad rem antwoord ik: "Je bent ook een grote vent, hè!". En we scheuren allebei van de lach, terwijl mijn jongste collegaatje niet weet waar ze kijken moet.
Vorige week was het óók prijs. Ik zie een 'oudere' heer de winkel inkomen, (en dat 'oudere' is een understatement: de lieverd is effe in de negentig) mèt wandelstok, hij pakt een mandje, en ik zeg tegen mijn bazin: "Ik ga meneer ....helpen!". Ik loop op 'm af, zeg "Goedemorgen, meneer..., ik ga u helpen, hoor! Geeft u mij dat mandje maar!".
Hij kijkt me aan met een blik van: "Ken ik jou ergens van?", glimlacht héél lief naar me, pakt zijn telefoon en begint zijn digitale boodschappenbriefje op te lezen. Na diverse dingen gepakt en in het mandje gedaan te hebben, togen we naar de make-upbak van John van G. Zijn vrouw wilde een bepaald nummer oogschaduw. Terwijl ik dit opzocht, vraagt de heer in kwestie ineens: "Werkt Corry hier nog?".
Ik dacht: "Zíe je wel: hij herkent me niet!" (Kon 'm dat ook niet kwalijk nemen: zoals u wellicht weet heb ik een jaar geleden een metamorfose ondergaan... En ik had de man al in geen tijden geholpen). Dus ik zeg: "Ja, hoor, meneer...! Corry werkt hier nog! Sterker: ze helpt u op dit moment!" en laat mijn badge aan hem zien (Zo'n badge, met je naam en je functie is verplicht in ons beroep).
Hij kijkt me aan, begint opgelucht te lachen, en zegt: "O, meid! Ik herkende je niet! Dacht al: die mevrouw kent mijn naam! Wat ben je veranderd! Maar wat leuk!!!!". Gezellig nog even staan babbelen: hoe het was met zijn vrouw, en dat hij binnenkort 95 wordt...En meneer betaalde met zijn Smartwatch, ik bedoel maar. Toen hij afscheid nam draaide hij zich nog een keer om, keek me aan en zei: "Meid, meid, wat zie je er goed uit!". Zulke mensen maken je dag!
En afgelopen donderdag was het wéér prijs! Mijn collega moest een pasfoto maken van een jonge man, wiens ogen elk een andere kant op keken. Ik hoorde haar zeggen: "Als je nu recht in de lens wil kijken". Antwoordt hij: "Dat kan ik maar met één oog, hoor! Ik zeg het maar alvast!". Waarop mijn collega en ik beiden beginnen te schateren van de lach. We kwamen werkelijk niet meer bíj!
Ik hou van dit 'soort' mensen: een grote mate van humor èn zelfspot! En vooral in deze hedendaagse wereld valt er weinig te lachen als je het nieuws volgt.
Daarom ben ik zó dankbaar dat wij zulke klanten hebben!
.jpg)
.gif)
