Pas op, ze zijn er weer: middle aged men in lycra!
Overal kom je ze tegenwoordig tegen. Niemand weet precies waardoor ze zijn ontstaan. In Engeland en Australië spreekt men al van een plaag. Daarvoor zijn ze in Nederland misschien nog net niet talrijk genoeg. Meestal zijn ze waar te nemen in zwermen, maar ook enkele exemplaren komen voor. Doordat ze in Nederland vooral in de eerste drie weken van juli tot wasdom komen, kunnen ze zich, vooral in de periode daarna tot pak ‘m beet eind augustus, op pandemische wijze vermeerderen. Al ontsieren ze het landschap met hun felle zuurstokkleuren, een enkel exemplaar is meestal ongevaarlijk. Bij zo’n ontmoeting kom je meestal met de schrik vrij. Soms echter kun je, als je de pubertijd reeds enige tijd gepasseerd bent, door een exemplaar worden besmet. Een besmetting waartegen voor zover bekend nog geen kruid gewassen lijkt. Een confrontatie met hele zwerm is nooit een pleziertje en bij tijd en wijle levensgevaarlijk. Vooral de bejaarde medemens loopt het risico belaagd te worden door zo’n ongenadig opererende groep ‘mamils’, zoals men het ras wel eens aanduidt. ‘Mamil’, de afkorting voor middle aged man in lycra. U kent ze wel. Gehuld in buik en teelballen afknijpende lycra pakjes met daarop niet zelden ‘Jumbo Visma’. Ze bewegen zich zodra de Tour is afgelopen, op smalle bandjes in een hartverzakkend tempo over onze fietspaden waar ze met oerkreten de gemoedelijke e-bikende bejaarden de berm in jagen. Met van het zweet druipende smoelen, drukken ze kwijlend van de inspanning de blubberbuiken op hun carbon racefietsstangen. Vanzelfsprekend zit er geen bel op hun fiets, want die heeft Jonas ook niet. Degene die zijn gehoorapparaat even niet in heeft of kampt met een lege batterij in zijn gehoorprothese kan óf zich verheugen in de première van een reeks nog niet eerder gepubliceerde krachttermen óf zich wonden likkend verheugen op spannende ziekenhuisavonturen. Denk overigens niet dat alleen bejaarden gevaar lopen. Ook jongere fietspad peddelaars, gezellig koutend over de wonderen der natuur, kunnen overvallen worden door een ontketende horde Mamils.
Zij hebben haast die Mamils. Geduld is een woord dat zij als alleenheersers der fietspaden iets voor watjes vinden. Een seconde de snelheid inhouden is er niet bij. Eigen buik eerst, lijken ze te denken. Waar die haast op gericht is, blijft in raadselen gehuld. Er zijn er die beweren dat zij jagen op ‘Pee-erretjes’, persoonlijke records dus. Joost mag weten wat ze daarmee willen. Misschien doen ze het om andere carbonkluivers uit hun zwerm af te troeven. Anderen beweren dat er aan de door hen bepaalde finish onuitputtelijke voorraden bier staan. Wie zal het zeggen? Bekend is wel dat wat honing is voor de bij, is bier voor de Mamil.
Ondertussen rijst de vraag wat we aan moeten met dit ergerlijke ras. Het schijnt dat met in Australië naast wespen ook Mamils van terrassen probeert te weren. De wespen steken in je huid, de mamils ontnemen je met hun zo pregnant geëtaleerde vetrollen alle eetlust. Vooralsnog zie ik maar één remedie: ‘trial by media’.
-S.jpg)
.gif)
