Zeg het gewoon!
Ik ben opgevoed door twee zeer nuchtere mensen. Mijn vader en moeder waren de beste ouders die iemand zich wensen kan. Ze waren stapelgek op elkaar, dat merkte ik als kind al.
Mijn vader is maar 44 jaar geworden: uit het leven weggerukt door twee beroertes. Dus mijn moeder was op haar 39ste al weduwe. Nooit hertrouwd. Als ik daar wel eens over begon als twintiger, zei ze altijd: “Er was er maar één voor mij, en dat was jouw vader!”. En dat wist ik. Heb nog steeds het beeld in mijn geheugen van mijn vader die tussen de middag kwam eten, en mijn moeder vastpakte en zei:”Geef me eens een zoentje!”, waarop mijn moeder hem giechelend een zoen gaf. En daarna kreeg ik een zoen.
Er werd nooit echt gezegd : “Ik hou van je”, maar wij wisten gewoon dat onze ouders van ons hielden. Dat werd duidelijk door andere dingen. Een aai over je bol, een kusje op je wang, een paar armen om je heen.
De eerste keer dat ik hardop tegen mijn moeder zei dat ik van haar hield, was toen ik in het rouwcentrum naast haar kist stond. Veel te laat dus! Toen beloofde ik tegelijkertijd om de familie bij elkaar te houden. Dat is me geruime tijd gelukt. Maar we werden allemaal ouder, en mijn broer en zusters hadden allemaal hun eigen familie. Daardoor krijg je vaak ongewild een verwijdering. En aangezien ik geen gezin heb, voelde ik me best wel vaak alleen. Zeker in de Covid-periode. Heb me trouwens nooit eenzaam gevoeld: ik had mijn werk, óók tijdens Corona, dus aanspraak genoeg, met of zonder mondkapje…
Ik heb een paar goede vrienden, en die kies je zelf! Daar heb ik in het verleden woordelijk tegen gezegd dat ik van ze hou. En daar heb ik nooit spijt van gehad.
Door een hoop mensen wordt zoiets gezien als sentimenteel, zeggen dat je van iemand houdt. Maar, what the heck: waarom zou ik dat niet zeggen? Je kunt ook van iemand houden zonder bijbedoelingen, verdorie! Gewoon, van mens tot mens! Dat is toch geweldig!
Zeg het dan! Morgen kan het te laat zijn! Heb spijt dat ik het niet tegen meer mensen heb gezegd. Wèl laten blijken, maar woorden kunnen je ook raken, zowel positief als negatief.
En hou me ten goede: ik zal nooit tegen iemand zeggen dat ik van hem of haar hou als ik het niet meen!
Maar ik vind het jammer dat een hoop mensen de zin:”Ik hou van je!” blijkbaar hun mond niet uit kunnen krijgen. Die vinden dat blijkbaar ‘not-done’, sentimenteel, of ‘te emotioneel’.
Juist in deze tijd van oorlog en andere ellende is het zó belangrijk om te weten dat er mensen zijn die onvoorwaardelijk van je houden. Die je nemen zoals je bent. Daar ben ik in de afgelopen Corona-tijd achtergekomen. Ook in de winkel. Vooral de oudere klanten hadden behoefte aan een praatje, aan een blijk van affectie, een arm om ze heen, een hand op hun schouder…
En ja, ik ben tegen ‘de regels ingegaan’, vaak. Gewoon, omdat ik van een hoop mensen hou. Gewoon, als mens tot mens. Heb dat niet woordelijk gezegd, en dat hoefde ook niet. Alleen die hand op hun schouder en die arm om ze heen was genoeg om te weten dat er iemand was die van ze hield.
Als je iemand ontmoet waarbij je het gevoel krijgt die persoon al je hele leven te kennen, hoef je dat niet te zeggen, maar zegt een aanraking al genoeg. Maar soms móet ik het gewoon tegen iemand zeggen. Dat kan ik eindelijk! En daar heb ik totáál geen spijt van!
Dus nogmaals: hou je van iemand, zeg het die persoon! Het kan het leven een klein beetje mooier maken, en dat willen we toch allemaal?
-S.jpg)
.gif)
