Oud worden, een kwestie aanpassen
Vlak bij ons huis hangt een verkiezingsbord van een jonge man, die lid is van een regentenpartij. Ik zag het en zuchtte tegen Nel: “Een jong, oud mannetje.” Samen met mijn kleinzoon heb ik in onze wijk een paar verkiezingsposters opgehangen. Je doet dat voornamelijk voor jezelf, omdat je het gevoel hebt toch nog een steentje bij te dragen. Het is ook nostalgie.
Tijdens het plaatsen van de borden kregen we enthousiaste reacties: “Ik ga toch wel op jullie stemmen” en “veel succes.” Soms werd alleen een duim opgestoken.
“Leuk hè dat die mensen zo doen” zei ik tegen mijn kleinzoon van acht.
Hij dacht even na en zei: “Het zijn allemaal oude mensen opa” Ik schoot in de lach en zei hem :”Die doen ook mee, opa is toch ook oud ?” Daar moest hij even over nadenken, maar uiteindelijk beaamde hij het knikkend. Opgelucht ging ik weer verder.
Oud worden gaat vanzelf het is alleen de vraag hoe je daar mee omgaat. Als tegen mij gezegd wordt dat ik oud word, zeg ik altijd: “Dat klopt. En gelukkig maar, want het alternatief staat me voorlopig nog niet aan.”
Ik ben met voetballen gestopt, omdat ik – in volle sprint – makkelijk werd ingehaald door een tegenstander. Je kan dan nog een tijdje gaan keepen, maar de opmerking: “Volgende keer heb je hem wel Sprens*” snijdt door je ziel. Je bent eenzaam als je de bal uit het net haalt, terwijl je alleen de ruggen van je zuchtende medespelers ziet.
Mijn vader stopte plotsklaps met bridge op onze club. Toen ik hem vroeg naar het waarom zei hij: ”Ik miste een 3 sans contract dat nooit gemist zou mogen worden. Hier heb ik geen zin meer in. Ik ga wel klaverjassen”**
Een heel goede kennis van me moet verhuizen en zijn grote bezwaar is, dat er allemaal bejaarden in zijn nieuwe flat wonen. Mijn opmerking “maar je bent zelf toch ook al 79 ” deed hem eerst fronzen en daarna glimlachen: “Je hebt gelijk”
Ik ben eigenlijk al heel jong oud geweest.
Toen ik 22 was, werd ik docent op een school, waarbij ik leerlingen kreeg, die soms slechts 5 jaar jonger waren.
Werkzaam op een Moeder-MAVO bleek ik bijna de jongste in de klas. Ik gaf biologie en bij sommige lessen werd het wat broeierig. Als ervaren (oude) docent beantwoordde ik routineus en quasi verveeld de vragen, die tot amper ingehouden gegrinnik leidden; blozen heb ik daar verleerd.
Natuurlijk poets je iedere dag een paar keer voor de spiegel je tanden, maar het oud worden dringt niet echt tot je door; daar moet meer voor gebeuren.
Zoals een oud vrouwtje op de markt, dat tegen je zegt bij je in de klas te hebben gezeten. Koortsachtig ging ik in gedachten na waar we klasgenoten waren geweest, toen ze zei: ”U vertelde altijd van die spannende verhalen” Of een oud leerlinge, werkzaam op het stadhuis, die de fractiekamer binnenkwam om afscheid te nemen. Ze ging met pensioen.
Wijsheid komt met de jaren is een gezegde.
Ik sta als lijstduwer op lijst 1. “Wat ga je doen als je via voorkeurstemmen de raad in kan ?” vroeg iemand onlangs? “Dan ga ik niet, want met voorkeurstemmen gebruik je meestal meer stemmen van je partij dan van jezelf” antwoordde ik.
Ik denk, dat de wijsheid behorende bij ouderdom ook betekent, dat je beseft wanneer het tijd is om plaats te maken voor jongeren.
*Mijn voetbal bijnaam, omdat de scheidrechters de ø vaak als een p lazen: iedere keer hilariteit. “Wie is Sprensen?” en lachen geblazen.
**Rotterdamse bridgers hebben geen kapsones en vinden klaverjassen (mits Rotterdams) ook leuk.
-S.jpg)
.gif)
