Een beroep op mijn engelengeduld...
Als ik één ding geleerd heb bij mijn vorige baan is het wel Geduld. Met hoofdletter: ik werkte in een schoenen-en lederwarenzaak. Weet niet hoe makkelijk ú schoenen uitzoekt, maar voor sommige mensen schijnt het een sport te zijn om zoveel mogelijk schoenen te passen en zonder iets te kopen de toko te verlaten. En de desbetreffende verkoper in wanhopige verbijstering achterlatend..
Nu stond ik bekend als hebbend een engelengeduld; ik sleepte soms wel 30 paar schoenen uit het magazijn. En dan ook nog precies waar de klant om vroeg. Hoe kan het dan dat we dan nóg te horen kregen:”Nee, het is niet wat ik zoek!”. WHY??? Als je je keus niet kunt maken uit 30(!) paar schoenen in de kleur en het model waar je om vroeg, dan ben je toch gewoon platweg gezegd een zeikerd?
Mijn oude bazin, een lieverd, had op een gegeven moment een dame in de winkel die voor de derde keer dezelfde, fiks afgeprijsde schoenen kwam passen. En drie keer werden ze afgewezen. Waarop mijn bazin zei:”Als ze nu nóg een keer komt, vreet ik die schoenen op!”. En ze had het gedaan, dat weet ik zeker!
Wat óók zo frustrerend was, dat er mensen waren die nèt voor sluitingstijd op de koopavond nog met het hele gezin schoenen kwamen kopen. Er was één gezin met een stuk of vier koters, dat daar een handje van had. Was je blij dat die lange dag bijna voorbij was, stond er een heel gezin op de stoep, en die moesten állemaal nieuwe stappers! Ben wel eens tot half tien ’s avonds bezig geweest, en toen moesten er nog vier paar uitgezocht worden. Mijn oude baas kon het blijkbaar niet meer aanzien, en stuurde me naar huis. Hoorde later dat hij nog tot tien uur bezig geweest is…Maar goed, die mensen kochten tenminste!
Maar ook in onze eigen winkel. We hadden een lampenwinkel. Dan kon het gebeuren dat de klant vroeg om een bepaalde hanglamp van het plafond te halen, om hem beter te kunnen bekijken. Dat betekende: trapje en schroevendraaiertje pakken, lamp ontkoppelen, klant laten zien..En als ie afgekeurd werd de volgende. Soms bleef je dan met een stuk of vier ontkoppelde lampen achter, klant zonder aankoop de deur uit, kon jij stomend van frustratie al die lampen weer op gaan hangen! Heb ooit eens een mevrouw in de winkel gehad die losse kapjes uit kwam zoeken. Ik geloof dat ik haar alle kapjes die we in ons assortiment hadden heb geshowd. Uiteindelijk kocht ze er zes. Zes! Hoeveel wandlampen kan een mens in huis hebben hangen? En dan allemaal dezelfde kapjes, hoe sáái! Bleek het ook nog eens een kado voor haar dochter te zijn. Kon ik al die k..tkapjes apart in gaan pakken! Trouwens, ik had als dochter zijnde tegen mijn moeder gezegd:”Mam, hartstikke lief van je hoor, maar breng ze maar terug! Ik zoek mijn spullen zelf wel uit!”.
Gelukkig vond dochterlief ze blijkbaar wel mooi: de kapjes nooit terug gehad!
En ook in mijn huidige beroep wordt er soms veel, héél veel geduld van je geëist. Sommige vrouwen hebben het uitzoeken van een parfum, lippenstift, oogschaduw of haarverf tot een ware kunst verheven! Want laten we eerlijk zijn: de heren zijn in de regel een stuk makkelijker. (Nee, niet in het uitzoeken van lippenstift en oogschaduw, voor de bijdehandjes onder u! Hoewel ik een tijdje terug een enorme dame in de winkel had die een lippenstift uit kwam zoeken. Een schat! Ze vertelde me dat ze voor het eerst als vrouw aan het shoppen was. En ze was helemaal blij dat ze zo leuk geholpen werd. Dus ik, wappie, in de tranen..)
Maar waar ik dan weer niet tegen kan is de besluiteloosheid van bepaalde mensen. Heb je alles wat ze vragen, kunnen ze “niet kiezen”. Heb ik mijn beide handen en onderarmen vol gesmeerd met langhoudende lipstick in 8 tinten rood, krijg ik te horen:”Ik ga eerst thuis kijken welke kleur ik al heb liggen!”. Sakkerdesakker, mèns! Kan ik al die klerezooi weer van mn lijf schrobben. Schrobben, ja, want weet u hoe sterk die langhoudende lippenstiften zich in je huid nestelen? Nou, stèrk, héél sterk!
Dan zult u zeggen:”Moet je met olie weghalen, Cor!”. Ja, da’s fijn voor ’s avonds, als je je snuit schoonmaakt voor de nacht. Toevallig niet als je de rest van de dag nog je kleren aan moet houden. Door die olie verspreidt de kleurstof zich nog verder over je huid. En douchen in de zaak kan niet…Dus ook hier weer: geduld…en om je bloeddruk denken.
En nu wordt er nog steeds een beroep op mijn engelengeduld gedaan. U weet dat ik dolgraag naar een concert zou gaan. Dus mijn favo zanger gevraagd of er iets in de planning is. ( Die man wordt volgens mij stapelgek van mijn gezeur!) Maar helaas, nog niets in ‘t verschiet. “We moeten nog even geduld hebben!” was zijn antwoord.
Nou, het moet niet al te lang meer gaan duren, want ik wil nu wel eens een keer een avondje genieten! Als het niet anders kan ga ik mijn spaargeld spenderen aan een privéconcert, lieve Marco! Dan maar geen andere auto!
Kun je nagaan hoeveel ik voor die man over heb!
-S.jpg)
.gif)
