Shoot, m’n háár!
In dit stukje wil ik de heren niet uitsluiten, maar in de regel zijn de dames méér bezig met hun haar. Met de coupe en de kleur. Ondergetekende verft haar haren al zo’n 40 jaar zelf. Meestal met het beoogde resultaat, maar een enkele keer ging het volledig fout..
Dacht ik m’n haar eens een beetje” te blonderen, was het resultaat knaloranje. En dat was jammer genoeg niet rond 30 April.
In gedachten zie ik mijn lieve, wijze moeder haar hoofd nòg schudden en zeggen:”Kind, wat tób je toch!”. Heb enkele weken voor joker gelopen. Nú zou men zeggen:”Cool!”, of “Gaaf!”, maar dertig jaar geleden was men nog niet zo gewend aan uitgesproken kleuren, tenminste, niet waar het de haarkleur betrof.
Toen alles weer enigszins normaal was, heb ik er een pak lichtbruine verf doorgegooid. Dat pakte een stuk beter uit! Gelijk erachteraan een permanent in laten gooien door mijn toenmalige kapper Johan, want in die tijd had ik al van die halfbakken pijpenkrullen. Die man kon van elk compleet mislukt kapsel iets moois fabrieken.
Toen ik zo’n 30 jaar geleden begon aan mijn nieuwe carrière als drogist ging ik naar hem toe met lichtgoudbruin, halflang haar, waar een soort van slag in zat. Op de vraag hoe ik mijn haar wilde hebben zei ik tegen Johan:”Leef je maar uit, ik zie het resultaat wel!”. Nou, dat was tegen geen dovemansoren gezegd: Johan ging compleet uit z’n stekker! Een paar uur nadat ik de kapsalon betreden had, ging ik weer naar buiten met een voor die tijd ultramodern kapsel: een zogenaamde bob met opgeschoren achterkantje en twee vlijmscherpe punten langs m’n gezicht. In de kleur donker mahonie!
Mijn moeder herkende me amper, maar vond het vreselijk gaaf!
En zo begon ik dus 30 jaar geleden aan mijn huidige carrière; met een strakke, donker mahonie bob.
In de tussentijd heeft mijn haar haast alle cijfers en cijfercombinaties in haarverfland gehad. Mijn leus is: “Wat je verkoopt moet je zelf uitproberen!”.
Maar ook de lengte is door de jaren heen nogal wisselend geweest. Ruim dertig jaar geleden had ik donkerrode krullen tot op m’n bips. Een paar jaar er na dus die korte bob, en toen liet ik het groeien. En dat had als resultaat dat het tien jaar later óver mijn derrière hing. Dat was niet altijd handig: als ik in de auto stapte kon het wel eens gebeuren dat het tussen het portier zat. Of als ik naar het toilet ging, de onderkant in de pot hing, met alle gevolgen van dien…
Toen mijn moeder hulpbehoevend ging worden, heb ik er uiteindelijk zo’n twintig centimeter af laten knippen. Het zat op een gegeven moment overal in de weg! En toen ging ik vlechten dragen. Één lange vlecht op m’n rug of opzij, of, in mijn vrije tijd twee. Vonden mijn broer en ooms blijkbaar reuze schattig: die stonden telkens over die vlechten te aaien. Mijn oom Jaap zei eens een keer, toen ik weer eens een vlecht droeg:”Daar kun je een containerschip mee vastleggen!”. Tja, toen had ik al veel, héél veel haar.
En zoals ik al eens eerder aangehaald heb: een jaar geleden begon het te krullen. Mijn moeder had gezegd:”Komt de ondeugd er tóch nog eens uit!”. Heb inmiddels meer krullen dan mijn hondenvriendinnetje, een Old English Sheepdog, die ik regelmatig tegenkom in mijn wijk.
Maar afgelopen zondag ben ik weer eens in de weer geweest met haarverf. Voor de kenners onder u: ik heb nummer 10.00, nummer 66.44 en nummer 8.4 door elkaar gemikt. Met 9% waterstofperoxide. Nou, dat heb ik geweten! Ik vond het ’s avonds in kunstlicht al een tikkie fel van kleur…U had het maandagochtend moeten zien: had warempel als stoplicht kunnen fungeren! Ik als de gesmeerde bliksem tot drie keer toe kamille blondeerspray erin gedaan. Tegen dat ik naar mijn werk moest, was het gelukkig acceptabel, als je van een pittig kleurtje houdt tenminste. Was benieuwd wat mijn baas er van vond. Die zei niets, en keek alleen. Die moest er ook al zo aan wennen dat ik van die woeste krullen kreeg, en mijn haar derhalve niet meer in een strakke knot kon doen…
En nu ga ik binnenkort naar mijn nicht. Die is kapster. En ze kan ‘krullenknippen’. Schijnt een bepaalde techniek voor te zijn. Dus ik leg ‘mijn lot’ in háár handen, zogezegd. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt, ik hou u op de hoogte!
-S.jpg)
.gif)
