Wappie
Ik geef het maar meteen toe: ben een wappie. En néén, geen complotwappie; uw stukkiesschrijfster is een emo-wappie. Dat is iemand die om het minste of geringste in de tranen schiet.
Nou, u bent bij mij aan het goede adres! Geef me een brede, kwijlende babysmile, een dikke hondenzoen, een pruttelende kopjesgevende kat en ik ga compleet voor gaas! Mèt tranen!
Kan ik in drie talen hard scheldend en tierend achter het stuur van m’n Up me op zitten winden over het aso-gedrag van mijn medeweggebruikers: zet de audiospeler aan, kies een bepaald nummer van mijn favoriete zanger en ik word een ontzettende softie. Ga terstond vriendelijk zitten lachen en zwaaien naar de grootste verkeershufter!
En om even terug te komen op dat ‘minste of geringste’: het is niet zo dat ik overal een pakje Tempo om weg zit te janken, zó erg is het nu ook weer niet. Nee, het zijn meestal van die kleine, spontane onverwachte dingen die mij kunnen ontroeren.
Nog een voorbeeldje: in de lente, als de jonge vogeltjes uitvliegen. Heb eens een hele poos naar zo’n klein gebakkie zitten kijken, wat zo heerlijk hulpeloos met de vleugeltjes fladderend werd gevoerd door Pa Mus. En als Pa zich omdraaide ineens zelfstandig kon eten…Hilarisch!
Pasgeleden in onze toko: een baby, geboren in Corona-tijd. Gaf me een enorme smile, en begon tegen me te brabbelen in baby-taal. Er kwam een heel verhaal uit! Tja, toen kwamen bij ondergetekende de tranen. Om het feit dat het kindje de muilkorf die ik droeg blijkbaar heel normaal vond, èn het feit dat ze mij een heel verhaal vertelde. Dus ik stond daar met de waterlanders rollend over m’n FFP2 masker…Moeder óók ontroerd door míjn ontroering; ik ken moeder sinds haar geboorte. Dat krijg je als je 30 jaar in dezelfde toko werkt; je wordt vanzelf een soort lease-tante of lease-oma voor een hoop van die spruiten!
Waar ik ook vreselijk ontroerd door kan raken is door muziek. En dan met name klassieke muziek. Voor mij géén smartlappen of rap, dat heeft volgens ondergetekende niets, maar dan ook helemaal niets met muziek te maken! Ik bedoel maar: bij ”Een beetje verliefd” schieten bij mij echt de waterlanders niet naar boven, sorry! Bij Das Wolgalied door Rudolf Schock wordt het een compleet ander verhaal: je kunt me wegdragen! Komt door mijn opvoeding waarschijnlijk…
Zoals ik wel eens eerder verteld heb hadden mijn ouders een zéér brede belangstelling voor allerlei soorten muziek: ben ze daar nog steeds dankbaar voor. Een mooi stukje vioolspel, een pianoconcert, maar ook country en western, opera, operette…(tikte eerst per ongeluk ‘opoerette’, dat is een opera tijdens je ‘maandelijkse ellende’…)
Maar alle gekheid op een stokje: muziek is in staat om vrede te brengen, daar ben ik van overtuigd! Vrede in zijn simpelste vorm: verbondenheid met ‘de ander’.
Kijk bijvoorbeeld eens naar een concert van André Rieu. Die man is in staat om een hele stad aan het dansen te krijgen! Dat lukt ècht niet met een heavy-metal nummer! Daar worden bepaalde mensen alleen maar opgefokt van. Zeker als ze achter het stuur van een auto zitten.
En weet u bij welk nummer ik ook naar de tissues moet grijpen? ‘Mama’, gezongen door mijn favozanger. Alleen de tekst al.
Maar kan ook ontroerd raken door iets simpels als het Maarts viooltje, prachtig bloeiend tussen de Madeliefjes. Door een kat die spontaan op me afkomt, en kopjes geeft. Door ‘mijn’ Roodborstje, dat trouwhartig naast me op het tuintafeltje komt zitten, terwijl ik in het eerste warme zonnetje aan de koffie zit.
Of door een hand op mijn rug, zó maar, omdat die persoon me blijkbaar waardeert.
Het zijn de kleine dingen die het hem doen, niet de grote…En er zijn gelukkig véél van die kleine dingen ondanks alle Covid ellende, als je het maar wíl zien!
-S.jpg)
.gif)
