Zorgen op Eerste Kerstdag
Ik maak me dezer dagen zorgen. Zorgen over wat er allemaal voor stoffen in mijn systeem gaan komen. De sociale druk om die stoffen toch maar kritiekloos toe te laten is enorm. Vanochtend, eerste kerstdag, nam ik er eens goed de tijd voor en verdiepte me in de kleine lettertjes. Niet dat ik denk dat ik onmiddellijk ter plekke dood zal blijven of zo. Mij gaat het meer over de effecten op langere termijn en over het gegeven dat die, voor zover ik weet, nooit goed wetenschappelijk zijn onderzocht. Ik hoop komend jaar, corona volente, 70 jaar te worden waardoor ik waarschijnlijk niet de luxe van een langere termijn heb. Voor mij zal het wel meevallen. Het zijn mijn kinderen en kleinkinderen waar ik vooral aan moet denken. Wat zijn de effecten in geval van zwangerschappen? Wat als later wordt ontdekt dat het de levensduur significant beperkt? Belangrijke vragen lijkt me.
Ik lees dat ik op het punt sta onder andere, ik doe maar even een greep, ‘natriumstearoyl-2-lactylaat en mono en diglyceriden van vetzuren die zijn veresterd met monoacetyl- en diacetylwijsteenzuur’ in mijn lijf toe te laten, naast ‘sorbinezuur en ascorbinezuur’.
Mijn vrouw merkt mijn aarzeling op en ziet mijn fronsende blik. ‘Joh, alleen al van dat gezicht dat je trekt word ik doodziek. Doe nou maar gewoon. Iedereen doet het toch? Ik geloof niet dat er ooit al iemand onwel van geworden is’.
Langtandig geef ik toe aan de peerpressure die hoort bij de huwelijkse staat en gooi alle genoemde ingrediënten plus nog een fors aantal meer in mijn systeem. Wat kan mij het ook schelen! Ik zie wel wat het resultaat zal zijn van het eten van dit sneetje kerststol.
-S.jpg)
.gif)
