De wet van Murphy
Kent u dat, van die dagen waarop je achteraf gezien beter in je bed had kunnen blijven? Al dan niet met een goed boek, een fles overheerlijke Merlot en een paar zakken cholesterolverhogende zoutjes?
Nou, zo had ik er een aantal de afgelopen weken! De eerste dag begon het al toen ik nog maar amper één teen uit bed had: kramp in m’n kuit. Weet niet of u dat wel eens heeft, maar ik kan u verzekeren: dat voel niet lekker! Aangezien ik een stronteigenwijze drogist ben, volg ik mijn eigen adviezen lang niet altijd op. Dat houdt in dat ik al in geen dagen magnesium had geslikt, terwijl ik duvels goed weet dat het dan een keer gigantisch fout gaat, en hier en daar de kramp er flink inschiet!
Hard scheldend en piepend van de pijn naar de badkamer gehinkt, om aldaar de warme douche op mijn kuit te zetten. Toen het enigszins te doen was, als een speer naar beneden om een berg magnesiumtabletjes in mijn mik te storten. Na een goed half uur was ik weer bij de mensen.
Maar toen moest ik gaan koken. Het plan was om pastasaus te maken, dus moest ik enkele blikjes tomatenpuree openmaken. Het eerste ging goed. Het tweede blikje niet: de bovenkant stond enigszins bol, maar ik dacht :”Ach, niks aan de hand!”.
FOUT! Ik had het lipje nog nauwelijks aangeraakt en de boel ontplofte gewoon! Met open mond stond ik te kijken naar de rode spetters op het plafond, de keukenkastjes en het behang! Allemensen! Wat een kracht schuilt er in zo’n klein blikkie! Kon acuut aan de gang met de allesreiniger. Toen alles weer een beetje op orde was, de wadjang op het gas gezet om het gehakt te bakken. Eerst een flinke scheut olijfolie in de pan. Dat ging goed, totdat ik ineens een kattenkopje tegen mijn been voelde strijken: één van mijn buurkatjes was binnengekomen en vond me blijkbaar reuzelief.
Had ik niet op gerekend, dus ik draaide me iets te snel om, en jawel, er gutste een fikse plons olijfolie uit de fles op de grond. Shit! Eerst de fles gesloten, toen Beau, de buurkat een knuffel en een paar snoepjes gegeven, en vervolgens de keuken weer in.
Had alleen effe geen erg in de plas olie die nog op het zeil lag…
Aangezien ik altijd op blote voeten loop, raakte ik in een vreselijke slip. Al maaiend met mijn armen trachtte ik me op de been te houden, wat me wonderwel lukte. Veilig het aanrecht bereikt, waar de keukenrol stond. Met een flinke dot van dat spul de olie opgeveegd.
Eindelijk kon ik verder met de pastasaus. Maar de wet van Murphy was inmiddels in werking getreden: toen ik de zak roerbakgroenten openmaakte ging het wéér fout. De zak scheurde totaal kapot, en de helft van de groenten belandde op de vloer. Heb me daar een partij staan schelden! Het is maar goed dat mijn ouders het niet meer konden horen: ik had ze uitgemeten gekregen van ze! Aangezien ik mede door een stel baggeraars opgevoed ben, ken ik vreselijk veel, al dan niet engelse scheldwoorden. Ze kwamen allemaal voorbij!
Gelukkig had ik nog een zak groenten in de vriezer, lang leve de 1+1 acties van Appie!
Met de saus is het uiteindelijk goed gekomen, en hij was goed gelukt al zeg ik het zelf. Toen kwam dag twee.
Murphy begon al onderweg naar mijn werk. Kwam achter een auto te zitten waarvan de bestuurder niet harder dan 35/40 durfde te rijden op de dijk. Aangezien het onverantwoord is om in te halen daar, heb ik er bijna drie keer zo lang over gedaan dan anders om bij de pont te komen. En die was net weg…
Gelukkig kon ik ongemerkt de zaak in komen, aangezien ik een eigen sleutelbos heb. Razendsnel verkleed, en precies op tijd aanwezig in de toko!
Mijn eerste klant was de vroegere huisarts; een dót van een man! Toen ik vóór hem uit naar achter in de winkel liep, voelde ik tot mijn schrik m’n rok naar beneden zakken. (Ik ben de afgelopen maanden zo’n 20 kilo afgevallen, bewust!). Ik kon nog nét de bovenkant vastgrijpen en het zaakje tussen de bovenkant van mijn pantiebroekje frommelen. OEF! Dát was op het nippertje! Had ik daar in m’n pantiebroek voor de dokter gestaan! Nou is die man wel wat gewend, maar zo op de vroege vrijdagmorgen mij met de rok op de enkels te zien wens ik niemand toe!
Blij dat ik dit gevalletje tot een goed einde gebracht had, toog ik welgemoed weer aan mijn vrijdagwerk. Alles ging goed, tot ik ’s avonds naar huis ging. Had eerst bij de Appie enkele boodschappen gedaan, waaronder ovenpatat-en kroketten. Uit de diepvries.
Het begon al lekker: pont net weg! Toen ik uiteindelijk aan de overkant van de Lek beland was, kwam ik snotjandokus wéér achter zo’n Dijkkruiper te hangen!!! Spreken die mensen het soms af met z’n allen? “Zullen we vandaag die Gryn eens even te grazen nemen? Wie gaat er eerst?”.
Uiteindelijk thuisgekomen de inmiddels ontdooide kroketten en patat in de oven gekwakt. Heb me het ongans zitten eten! Je zou door de traagheid van een ander als een speer weer drie kilo aankomen! Gelukkig hield Murphy zich voor de rest van de dag koest!
Dus, lieve lezers, wees op uw hoede als de dag begint met een ‘ongelukje’, er volgen er minstens nog twee!
-S.jpg)
.gif)
