Vrouwe Justitia bedrijft politiek

De “eigen volk eerst” partij Denk wil dat de sloop van de Tweebosbuurt niet doorgaat.

Dat ze niet veel op hebben met democratie is bekend - dat mag in ons land - maar nu gebruiken ze een wel heel opvallende truc. Als het aan hen ligt, dan gaat een door de gemeenteraad genomen besluit niet door omdat de kantonrechter een uitspraak heeft gedaan. De Tweebosbuurt wordt gesloopt en daar is de gemeenteraad schoorvoetend mee akkoord gegaan. Daarbij heeft de Rotterdamse bevolking zich via een referendum - geïnitieerd door de SP - uitgesproken over de gemeentelijke bouwvisie door niet op te komen: dus laten zo, die bouwvisie met minder sociale woningbouw.   

Op zich begrijpelijk zo’n ondemocratische poging van Denk, want in Turkije is de rechterlijke macht immers een verlengstuk van hun held  Erdogan. In ons land echter hoort een stringente scheiding tussen de uitvoerende, wetgevende en de rechterlijke macht te bestaan. Ze dienen zich zo min mogelijk met elkaar te bemoeien: Trias Politica!

Het hek was natuurlijk al van de dam toen ons hoogste rechtscollege de Hoge Raad verleden jaar op 20 december bepaalde dat de staat te weinig deed om de stikstofproblematiek op te lossen (Urgenda-zaak). Voor 100% de taak van onze Tweede en Eerste Kamer om die kritiek bij de regering neer te leggen. 

Dat de rechters politiek bedrijven blijkt uit het feit dat ze hebben bepaald dat kinderen van IS-terroristen moeten worden teruggehaald, terwijl ze kunnen weten dat in het kielzog van die kinderen hun moordzuchtige ouders ook meekomen. Ook heeft een andere rechter bepaald dat het lastig vallen van vrouwen onder de “vrijheid van meningsuiting “ valt, terwijl de hele Rotterdamse raad het strafbaar wil stellen. Niet voor niets dat in de Tweede Kamer snel een debat over de politieke rol van de rechter gehouden wordt.

Onze rechtspraak is ons toch al voor een groot deel uit handen genomen. Rechtspraak betekent interpreteren en uitvoeren van wetten. Die wetten hebben een nationaal karakter omdat onze samenleving anders is dan in b.v. Polen. Toch hebben de Polen via het Europese gerechtshof meer invloed op onze rechtspraak dan wijzelf, want Polen heeft meer zetels in het wetgevende lichaam: het Europese Parlement! In Polen wordt de rechtspraak binnenkort gecontroleerd door de politiek. Dat lijkt ons in Nederland onwenselijk. Toch staat de Europese wetgeving boven de Nederlandse wetgeving; iets waar onze rechters voortdurend aan refereren en naar oordelen. We zijn geen baas meer in eigen rechtbank!

Toen een aantal inwoners uit de Tweebosbuurt naar de rechter stapte om de sloop van hun woning te voorkomen, had die rechter gewoon moeten zeggen: “Sorry, daar ga ik niet over. Het is een onderdeel van een veel groter plan en daar heeft de door de bevolking gekozen gemeenteraad een uitspraak over gedaan; hoe vervelend die ook voor u is uitgevallen”

Het schept ook een precedent. Stel dat de rechter op mijn verzoek oordeelt dat het buitensluiten van de verreweg grootste partij in onze stad ondemocratisch is (dat is het!) moet dit onzalige college dan plaats maken?

Voor sommige rechters in Nederland geldt een heel oud gezegde: “Schoenmaker hou je bij je leest” ofte wel “rechters hou je bij je wetboeken en laat politiek aan democratisch gekozen politici over!”