Valse poëten (Poëet hoofdstuk 23) deel 2
In onze dagen heb je dus Beppo Grillo, van huis uit een professionele clown en entertainer. En ja, hoor, daar gaan we weer, de partij van deze Grillo, de Vijf Sterren beweging, is momenteel de grootste in Italië. Zijn Vijf Sterrenbeweging plus de Lega Nord van rechtse houwdegen Salvini vormen thans daar de regering.(4) Mussolini ligt vast in zijn graf te grijnzen.
Homo novus
Op tafel een meloen uit Toscane
Aan tafel een miljonair uit Milaan
Wet het mes! Open zijn hart!
Zie, hoe hij rot van binnen!
En als je dan eindelijk toesteekt
hoor je hem roepen:
“Tu quoque, Brute!
Denk je soms dat ik Julius Caesar ben?
Ik ben Silvio Berlusconi!”
Of Beppo Grillo! Of Caligula!
Of Gabriele d' Annunzio
Of Heliogabalus! Of Benito Mussolini!
Viva Italia! Aan politieke clowns nooit geen gebrek!
Artikel 1 van de grondwet
Entertainer Pim Fortuyns boude uitspraken waren verrassend succesvol. In een paar maanden tijd verandert de relatieve tevredenheid in Nederland over het paarse beleid van het kabinet Kok II, in een diep ongenoegen over de slechte staat van de publieke sector met name van het onderwijs, de zorg en de veiligheid. En de immigratiepolitiek, niet te vergeten! Preciezer gezegd 'het gebrek daaraan.' Dat vooral!
Na de aanslag van 9/11 in New York zou LPF, de partij van Pim Fortuyn, in de polls fors stijgen. De moslimangst (5) zou door Pim en zijn aanhang bekwaam worden gekapitaliseerd. Bij Nagels Leefbaar Nederland maakte Fortuyn zichzelf tot woordvoerder van de zogenaamde ‘nieuwe politiek’. De term 'nieuwe politiek' lag met name Jan Nagel toentertijd in de mond bestorven. Als je erop wees dat Mussolini ook al de term Nueva Politica hanteerde, bleek je niet sceptisch te zijn, maar te demoniseren. Waarover later meer.
Nadat Fortuyn er bij Leefbaar Nederland door Nagel uit was gezet om zijn uitspraak ‘dat art.1, het antidiscriminatie artikel maar beter uit de grondwet kan worden geschrapt’, komt hij met zijn eigen lijst. LPF. Lijst Pim Fortuyn. Narcistischer kan bijna niet.
Hij verkondigt geheel anders te zijn dan de zittende politici. ‘Ik zeg wat ik denk en ik doe wat ik zeg’. Een slogan, die, naar later bleek, hem is aangereikt is door een reclamebureau. Nul originaliteit dus. Die uiting ‘Ik zeg wat ik denk’ ging hand in hand met een aanstellerige, quasi-militaire groet ‘At your service!', als een soort operette-officier door Pim gebracht. Het was vooral dat vertoon van operette-militarisme dat mij aan het vooroorlogse optreden van de Italiaanse dichter d’Annunzio in de ‘Vrijstaat Carnaro’ deed denken. Zie daarover het hoofdstuk De Goddelijke Kale.
Die uitspraak van Pim: ‘Ik zeg wat ik denk, en ik doe wat ik zeg' is overigens eigenlijk van hetzelfde gehalte als Nixons: ‘I’m not a crook!’. Namelijk een uitspraak, die het tegendeel maskeert. Het gaat de narcist Fortuyn immers eigenlijk om continue aandacht. Hij wil minister-president worden, daar is hij heel openlijk over. Ja, in dàt beroep ben je van continue aandacht verzekerd! (Zie Trump in de VS).
De tegenstelling tussen Fortuyn en gevestigde politieke orde bereikt zijn dieptepunt als Fortuyn in Februari 2002 een interview afgeeft aan de Volkskrant. In dat interview herhaalt Fortuyn een aantal van zijn eerdere krasse uitspraken. ‘Er komt geen islamiet meer in’, ‘De grenzen gaan dicht’. ‘We zeggen het Verdrag van Schengen op!’, ‘We zeggen het vluchtelingenverdrag op’, etcetera. Hij voegt er zelfs een nieuwe Krasse Uitspraak aan toe, die de nodige consternatie wekt. ‘Ik ben ook voor afschaffen van de art.1 Grondwet: gij zult niet discrimineren. Prachtig, maar als dat betekent dat de mensen geen discriminerende opmerkingen meer mogen maken en die maak je in dit land nogal snel, dan zeg ik: “dat is niet goed.” Fortuyn is hier, wonderlijk genoeg, in feite tegen zichzelf.
Het discriminatieverbod van art. 1 is een relatief jong Grondwetsartikel (uit 1983). Het is eigenlijk een (juridische) vastlegging van de veranderde maatschappelijke verhoudingen sinds de jaren zestig en zeventig. Het artikel gaat over de manier waarop de Staat behoort om te gaan met zijn burgers. Niemand mag anders behandeld worden op grond van ras, huidskleur, godsdienst of seksuele geaardheid. Het artikel is dus o.a. een zege(n) voor de homoseksuele medemens. Want het artikel beschermt immers nu juist mensen als Fortuyn en garandeert hen gelijke toegang tot de politieke instituties, tot het bestuur van het land. Maar het ging Fortuyn natuurlijk niet om de positie van zijn zo vaak in het verleden verketterde eigen groep, de homoseksuelen, maar om de moslims.
Tegenover hen is zijn opstelling 100% antagonistisch. Geen enkel verstehen voor hun positie, dat zij in snelpankooktijd de gelijkwaardigheid van de vrouw aanvaarden moeten en nog 'erger', in hun ogen althans, die van de homoseksueel. Zij zullen moéten, daar helpt geen moedertje lief aan, c.q. geen Mohammed de Profeet. Maar ….het zijn zaken waarover wijzelf (on)behoorlijk lang hebben gedaan. Dat wordt wel eens wat erg gemakkelijk vergeten.
Nu is het Moslims deugen niet. Punt Uit. Geen oog bv. voor Hafid Bouazza, Karim Abdollah en Abdelkader Benali, die onze literatuur inmiddels aantoonbaar hebben verrijkt. Ook geen oog voor voortreffelijke bestuurders als Aboutaleb, Marcouch en mevr. Arib. Nuanceren is nou eenmaal niet de sterkste zijde van het rechtspopulisme. Het onderscheid tussen de 'gewone' Moslim en de terrorist raakt namelijk bij de rechtspopulist al gauw uit zicht. Maar laat er geen misverstand over bestaan. Een kritische houding tegenover de islam is noodzakelijk, als overigens tegenover elke godsdienst en ideologie. Zeker als er geweld wordt gepleegd uit religieuze of ideologische motieven.
De geradicaliseerde islam van de Heilige Strijd zoals die heeft geleid tot 9/11 en het kalifaat IS en talloze bloedige aanslagen in Europa (Charlie Hebdo, Bataclan, de moord op de leraar Patty, etc...) die tot moordzucht geradicaliseerde islam dient bestreden, onverbiddelijk.
Maar het is daarbij wèl zaak op te treden tegen hen die ons blijken te haten, zonder zelf te gaan haten. Die houding blijkt de rechtspopulist niet gegeven. Het is daarom dat het rechtspopulisme geen antwoord is op onze immigratie- c.q. moslimproblematiek, maar tot overmaat van ramp een stevig probleem erbij. Wel dient hier de vaag gesteld en beantwoord: Waarom maakt die 'onverzoenlijke taak van de Islam ' zo'n furore?
Het is waarom de wespen in de herfst het hardst steken! Zij gaan sterven...
Ik zie de aanslag op de Twin Towers als een wanhoopsdaad, een soort laatste opflakkering van een Islam, die de moderniteit niet wil omhelzen (scheiding van kerk en staat, gelijkwaardigheid van man en vrouw, etc.), maar.. de islam zal dat toch vroeg of laat, moeten doen. Net zoals het christendom dat ook heeft moeten doen. Bij die transitie kunnen wij behulpzaam zijn. Namelijk door continu aan onze medemens, de moslim, het begrip godsdienstvrijheid te verduidelijken. Dat kan heel goed zonder te kwetsen.
Het verbod op afvalligheid
Het basisprobleem van de islam is het verbod op afvalligheid. Vertel op alle scholen dat iedereen, ook kinderen, volledige vrijheid van godsdienst geniet, inclusief het recht om van overtuiging te veranderen. Gebruik daarbij als lesmateriaal de rede van President Kennedy in Berlijn op 26 juni 1963. Hij zei toen onder meer: “Vrijheid kent veel problemen en democratie is niet perfect, maar we hebben nooit een muur hoeven bouwen om onze mensen bij ons te houden, om te voorkomen dat ze bij ons weggingen.”
Het afvalligheidsverbod is voor de islam wat de muur was voor het communisme.
Het afvalligheidsverbod is voor de islam wat de muur was voor het communisme. De afbraak van die 'muur' om de islam is een taak voor alle vrijheidslievende mensen, ongeacht aan welke kant van de 'muur' ze zich bevinden. En last but not least ' Beledigen van de Profeet 'is een fantasie. Iemand die overleden is, eeuwen geleden, hoe kan die beledigd worden? Dood is dood!
Vergelijk de opwinding over 'Godslastering' bij de Christenen vroeger. 'Kerkvader' Gerard Reve heeft daar bij ons een einde aan gemaakt ('het Ezelsproces'). Ter herinnering. In 1966 werd Reve aangeklaagd wegens 'smalende godslastering'. In Nader tot U fantaseerde de ik-figuur dat God 'in de gedaante van een eenjarige muisgrijze ezel' bij hem langs zou komen, waarna hij 'Hem drie keer achter elkaar langdurige in zijn Geheime Opening zou bezitten'. Reve werd in eerste instantie als volgt vrijgesproken: 'Godslastering' was bewezen , maar 'smalend ' niet. Reve ging in hoger beroep. In zijn pleitrede eiste hij het recht op een eigen verbeeldingswereld en een eigen godsbeeld op. Hij werd alsnog volledig vrijgesproken. Het wordt de hoogste tijd voor een Reviaans-poëtische imam. Hier een aanzet voor zijn eerste gedicht (sic!):
Moslimbroeders, verheugt u.
Mohammed is recent als Profeet afgetreden
Hij vonden een leuke, andere job,
Allah-zij-dank!
Er hoeven nu dus niet langer hoofden afgehakt!
want, Moslimbroeders, van nu af gaat uw Hadj
naar het Mekka van de Filmindustrie
het heilig Hollywood
in Californië, uw nieuwste Kalifaat !
Mohammed heeft aldaar de hoofdrol op zich genomen
in de remake
van Lawrence of Arabia. En dat bevalt.
Hij gaat niet meer terug naar zijn oude job
Mo... heeft inmiddels zijn opvolging geregeld
Van nu af aan is jullie nieuwe Profeet
een Profetes
Miss Marilyn Monroe
Zij draagt geen boerka, geen nikab
Zij draagt helemaal niets!
Er valt véél aan haar te beledigen!
Terug naar Fortuyn. Op Fortuyns krasse uitspraak over art.1 Grondwet kwamen krachtige antwoorden, soms al te krachtig. Maar anderzijds: het werd wel tijd. Hier een aantal van die krachtige reacties. Op de radio zegt Dijkstal, lijsttrekker van de VVD, dat artikel 1 ‘het hart van onze beschaving is’ en herinnert daarbij aan de praktijken van de nazi’s in de tweede wereldoorlog.' PvdA-voorman Melkert: ‘Fortuyn gaat een grens over die je niet mag passeren!’ De Graaf van D66 haalt een passage aan uit het dagboek van Anne Frank over ‘wankelend rechtsgevoel’ om daaraan toe te voegen: ‘Pim Fortuyn heeft zijn masker afgeworpen.’ Rosemöller van Groen Links: ‘Deze uitspraak is niet gewoon rechts, maar extreem rechts.’
De persoon
De sociaal-economische en sociaal-culturele opvattingen van Fortuyn blijken een wonderlijk mengsel van neoliberalisme én nostalgie naar de ordelijke samenleving van de Jaren Vijftig te vormen. Hier is al net als bij zijn uitspraak over art.1 van de grondwet, consistentie ver te zoeken. Niet dat die inconsistentie een probleem is voor zijn volgelingen. Want eigenlijk deed zijn programma er bij hen niet toe. Het was de persoon.
Een voorbeeld. Op een gegeven moment werd ik gebeld, door iemand die zei: “Maar, meneer K., u bent toch ook een rebel, waarom steunt u meneer Fortuyn niet? De man zat, zo bleek uit de loop van het gesprek, in de W.A.O. ‘Maar hebt u dan niet in Fortuyns programma gelezen, dat de W.A.O. wordt afgeschaft? Pim vindt dat de gemeenschap niet hoeft op te draaien voor de sportblessures, die de werknemer in het weekend oploopt.’ Doodse stilte aan de andere kant van de lijn. En dan: ‘En die man zorgt zo goed voor zijn hondjes en die zou niet goed voor ons zorgen!’ Ja, daar valt niet tegen op te boksen.
Fortuyn had het kritisch punt bereikt, waarin de massa, door rechtspopulisten steevast ‘het volk’ genoemd, omslaat en als één kip-zonder-kop achter hun leider, lees: verleider, aan begint te rennen. Als lemmingen naar de afgrond. Vooral zijn beoordeling van de de islam als ‘een achterlijke cultuur’ en zijn benoeming van de moslims tot ‘een vijfde colonne’, ‘die Nederland wil overnemen’, gaat er dus als koek in. De latente xenofobie van de Nederlander wordt succesvol aangeboord.
Kiezersonderzoek laat immers zien, dat vooral dat anti-immigratie- standpunt, c.q. anti-moslim-standpunt het goed bij de kiezer heeft gedaan, veel meer dan Fortuyns kritiek op zorg, onderwijs en veiligheid en dergelijke. Als de Tweede Kamerverkiezingen dichterbij komen, ontsporen de politieke verhoudingen verder. Fortuyn behaalt een historische overwinning tijdens de gemeenteraadsverkiezingen op 6 Maart 2002 bij mij in Rotterdam, de enige stad waar hij mee doet, en wel in zijn hoedanigheid van lijsttrekker van de zojuist opgerichte, lokale (rechtse) partij Leefbaar Rotterdam.
Zijn plagerige overwinningsbravoure in het zgn. Witteman-debat op TV beantwoordde Melkert, de lijsttrekker van de PvdA met zichtbaar chagrijn en daartoe gedwongen door de gespreksleider Witteman (“Zou u meneer Fortuyn niet eens feliciteren, meneer Melkert?”). Loyaliteit van de ene ‘sociaaldemocraat’, VARA-man Witteman aan de andere sociaaldemocraat Melkert, was ver te zoeken. Het verrast Melkert aantoonbaar. Hij zit er dan ook als een uitgebluste apparatsjik bij, die op het punt staat naar Siberië te worden uitgewezen. De Rode Familie is dood. Zoveel werd die avond wel duidelijk.
Ook VVD–voorman Dijkstal begaat tijdens dat debat een klassieke fout. Hij kijkt ostentatief op zijn horloge. Dat deed Nixon ook tijden het beruchte Kennedy-Nixon TV-debat in de jaren zestig. 'Zo, meneer vindt het wel welletjes, meneer wil naar huis?' Nixons Pyrrhusnederlaag wordt onder andere daaraan toegeschreven.
Het beeld dat bij de tv-kijkers resteert van het Witteman-debat is dat Melkert en Dijkstal behalve saai en grauw, ook geheide losers zijn. Bovendien maakt ‘het debat’ met een klap duidelijk dat Fortuyn niet een langer meer als een als politiek avonturier kan worden weggezet, maar dat hij inderdaad een reële kans heeft om de nieuwe premier van Nederland te worden. Vervolgens, het kon niet uitblijven, wordt Pim Fortuyn door het electoraal succes in Rotterdam overmoedig. Zo onderschat hij schromelijk de problemen om een nieuwe partij van de grond te krijgen. Hoe kom ik aan de juiste mensen? Want politiek is niet alleen emotie, het is óók ratio. Het is, zoals gezegd, ook een vak. Mensen met kennis en kunde aantrekken …het lukt hem van geen kanten. Hij doet er eigenlijk ook geen moeite voor. Om hem heen ontstaat een louche gezelschap van ‘vrije jongens’, vastgoedhandelaren en politieke gelukszoekers.
Fortuyn trekt zich overigens van kritische commentaren op zijn lijst weinig aan. Waarom zou hij? Lijst Pim Fortuyn dat is Hij en Hij, alleen. L’etat, c’ est moi! De rest is ‘vulling’. Zie daarover het boek “de kinderen van Pim.” Van Jeroen... Vullings! Nomen omen est!
Persoonlijk ervoer ik de uren met Pim Fortuyn bepaald niet als de gelukkigste van mijn leven. De rechtervleugel van mijn partij, voornamelijk mensen die via Jan Nagel waren binnengekomen, types als Sørensen en Madlener, zoals hierboven al vermeld, waren dus al gauw naar Fortuyn overgelopen. Partijvoorzitter Ferry Veen (‘Fast Ferry’) zou spoedig volgen. Sørensen heeft het zelfs nog bestaan mij, naar zijn zeggen, namens Fortuyn, het fractievoorzitterschap van het nieuwe Leefbaar Rotterdam aan te bieden. De Stadspartij zou wel dan in Leefbaar Rotterdam moeten opgaan. Die dacht blijkbaar, dat ik een soort opportunist was, voor wie het niet uitmaakt, wie mijn politieke medestanders zijn en wat hun ideeënwereld is.
De redenering, die Sørensen zelf daarover geeft is, dat mij de eer toekwam ik met de Stadspartij te hebben aangetoond dat een lokale partij in een grote stad i.c. Rotterdam mogelijk was. Tot dan toe bestond het verschijnsel lokale partij immers alleen in dorpen en kleine steden. Het was zaak volgens S. dat de lokale politici één front maakten. Daarom , vond hij, moest er een verzoening komen tussen mij en Fortuyn. Iemand – uit Leefbaar Rotterdam? - speelde mij onlangs onderstaande e-mail uit de (oer)tijd van die partij toe.
van: Prof. Dr. Pim Fortuyn (pfortuin@genetics.nl)
onderwerp: Leefbaar Rotterdam
datum: Wed. 2 jan 2002 19:38
Aan: Drs.Ronald Sørensen.
Beste Ronald, hartelijk dank voor jouw brief. Ik wil alle mogelijke steun geven aan Leefbaar Rotterdam. Maak mij maar lid en stuur de rekening. Zo nodig ook mijn handtekening voor 22 januari a.s. Je kunt mij op jouw lijst plaatsen voor de gemeenteraad als je dat nuttig vindt en ook ben ik bereid tijdens de campagne voor jou op te treden.Enfin, zie maar, handel naar beraad van zaken en ik hoor nog van jou.
N.B. Je kunt alles ook aan de pers meedelen als dat stemmen trekt
en Knevel de Kneep!
Dat was omdat ik het aanbod tot toetreding tot LR (Leefbaar Rotterdam) van de hand had gewezen. (6) Sørensen vatte het adagium Knevel de Kneep! nogal letterlijk op en had hij de euvele moed om mij in het Rotterdamse Dagblad voor Stalin uit te maken (ik draag een snor). Nadat ik Fortuyn met Mussolini vergeleken had, dat wel. Zij het op betere gronden. Zie het hoofdstuk De Goddelijke Kale.
Door zijn gigantische verkiezingsoverwinning was Fortuyn ‘gedwongen’ te formeren.
Er diende een immers een nieuw College van B&W te komen. Wel, dat formeren moest, volgens hem, zo publiek mogelijk. En daar zaten we dan plots in een soort van geïmproviseerde spektakelshow in de tweede vergaderzaal (kamer 8) op het Stadhuis. Wij, de fractievoorzitters, met in onze nekken het voortdurend geflits en geklik van camera’s en hun brandende warmte. Het was uiterst irritant
Een voor een werd ons door Fortuyn de vraag gesteld of wij deel wilden uitmaken van het College. Ik hoorde mezelf zeggen ‘het heeft geen poëzie, alles wat je doet, Fortuyn. Het had anders kunnen zijn…’.
Groot en meeslepend
wil ik kleinschalig zijn
wáre politiek is poëzie!
Nog steeds vind ik dat een goed antwoord. Poëzie zie ik als een vorm van humaniteit, en humaniteit was op dat moment ver te zoeken. Bovendien als eenmanspartij, en dat was de Stadspartij van nu af aan, was het sowieso geheel irreëel om aan het College deel te nemen. Fortuyn luisterde dan ook nauwelijks naar mij. De volgende was aan de beurt.
Buiten had hij zijn Daimler opzichtig op de stoep geparkeerd. Tegen dat asociaal gedrag werd niets gedaan. Ook door de burgemeester niet. Later werd het zelfs Opstelten te gortig. Hij wist te bewerken dat Rinus van Schendelen van de Erasmus-universiteit als formateur zou gaan optreden. Deze nestelde zich in het Parkhotel in een chique vergaderkamer achter een dikke walm dure sigarenrook. En een cognac binnen handbereik. Kortom, hij ontving daar als een grand seigneur. Maar het lukte ! Hij wist een college te formeren van drie Leefbaar- wethouders, twee CDA en twee VVD. Dar was erg royaal van Fortuyn, want hij had met Leefbaar behoorlijk meer zetels dan het CDA en de VVD samen. Maar Fortuyn had haast. Hij moest het land in. De slag om Den Haag moest geleverd. De last van een lange formatie aan de Coolsingel zou alleen maar knellend werken.
Dan komt maandagmiddag 6 Mei 2002, half zes. We zaten met het Presidium – de fractievoorzitters van alle partijen in de gemeenteraad - in de B&W- vergaderkamer. Die vergadering van het Presidium heeft als hoofddoel een werkbare agenda voor te bereiden voor de volgende raadsvergadering. Maar er komen meestal , zeker in de rondvraag, ook andere zaken aan de orde. Er wordt een ‘eenvoudige doch voedzame’ maaltijd genuttigd. Bij Peper was dat altijd boerenkool met worst, want daar was Bram gek op ( naast Chinees: Babi Pangang) .
Bij Opstelten was er wat meer variatie. Hoewel,wat de pot schafte op die fameuze dag, 6 Mei 2002, kan ik mij niet herinneren. Een culinair hoogstandje kan het dus niet geweest zijn.
Tegen zessen kwam er een bode binnen met een briefje voor de burgemeester. Opstelten excuseerde zich en schorste voor een moment de vergadering. Hij begaf zich met de bode naar de aanpalende Burgemeesterskamer. Vervolgens werden ook wij daarheen geroepen. Op de burgemeesterskamer stond een TV- toestel. En daar op was te zien, hoe Pim Fortuyn languit op de grond lag met een bebloed verband om zijn hoofd, midden in het Mediapark van Hilversum. Hij was neergeschoten. .
Ik kreeg de indruk dat Opstelten niet goed wist wat te doen. In elke geval sloot hij formeel de vergadering en stuurde ons naar huis. Maar amper was ik thuis aangekomen of er werd gebeld vanuit het Stadhuis of ik weer terug wilde komen. Dus de fiets maar weer uit schuurtje en terug naar het Stadhuis. Daar hadden zich rijen mensen verzameld voor de deur. Er stond een tafeltje in de hal, waarop een kaarsje, en daar aan kon men het Condoleanceboek tekenen. In de loop van de avond kwamen daar heel wat tafeltjes bij. Zo groot was de aanloop. Ik werd naar boven geloodst naar de Burgemeesterskamer, die op dat moment geheel leeg bleek. Was ik was ik enige fractievoorzitter, die was teruggekeerd?
Wel was daar op dat moment de journaliste Wouke van Scherrenburg, bij wie Pim ooit in haar programma op Rijnmond-TV was weggelopen, na haar te hebben toegevoegd, omdat hij haar kritisch ondervragen blijkbaar buitengewoon irritant vond: “Mens, ga toch koken!”. Ik had dat programma toevallig gezien, en dacht toen, nu gaat het gebeuren! Nu heeft hij de feministen tegen zich in het harnas gejaagd. “Het enige recht van de vrouw is het aanrecht” ! Dit gaat niet gepikt worden. Dit wordt zijn ondergang. Maar nee, het feminisme bleek al even op sterven na dood als de sociaaldemocratie. Nauwelijks enige reactie uit die kringen op dit gevleugelde 'Fortuyn-woord’.
Er kwam nu een mij onbekende journalist op Wouke af en die voegde haar toe “Het jij nu je zin, Wouke!’ Waarna hij zich wendde tot mij “En dat geldt ook voor u, meneer K.!’ Alsof wij schuldig waren aan de moord op Fortuyn, omdat wij ons kritisch hadden uitgelaten ten opzichte van zijn persoon en programma!
Nu was er plotseling rumoer op de gang. Daar kwam een hele troep mensen aan. De burgemeester voorop, maar ook Sørensen en zowat alle leden van de Leefbaar Rotterdam-fractie. En, last but not least, Cremers, de fractievoorzitter van de PvdA ‘de Melkert van Rotterdam’. Wat bleek ze hadden in de fractie kamer van Leefbaar onder leiding van de burgemeester gebeden!
De strikte scheiding van Kerk en Staat, die Leefbaar-voorman Sørensen strijk en zet zo nadrukkelijk placht voor te staan en die met name gebood dat een moslima in overheidsdienst nooit, maar dan ook nooit, een hoofddoekje mag dragen _ met het debat over die ‘hoofdzaak’ hadden we een hele raadsvergadering verdaan_- was blijkbaar vanavond niet aan de orde. Ze hadden gebeden! ( Niet tot Allah neem ik aan). Wát scheiding kerk en staat?! Mea van Ravenstein van D66 die inmiddels ook was gearriveerd en ik keken elkaar aan in een berustend zwijgen. Dit was niet het juiste moment om cynisch te worden.
Ik condoleerde wie ik moest condoleren en vertrok. Buiten zwol de massa op het trottoir van de Coolsingel nog almaar aan. Het condoleance-tekenen is die avond én nacht nog lange tijd door gegaan. Bloemen, knuffels, waxinelichtjes, onbeholpen liefdesbrieven tot de Grote Leider (‘Pim, niet Mao’) begonnen zich intussen tegen de voorgevel van het Stadhuis op te stapelen. Het geheel deed sterk denk aan de toestand toentertijd in Engeland, rond de dood van prinses Diana, Lady Di., met een soortgelijke bloemenzee -op een veel grotere schaal uiteraard- tegen de hekken van Buckingham Palace.
Ik fietste de nacht in. ‘Als van een gekkenhuis vandaan’.
Noten
4) Deze coalitie is inmiddels uiteengevallen. Daarmee is de clownerie wel minder , maar bepaald nog niet weg in Italië . En... in Europa! En... in de Oval Room van het Witte Huis (de sinistere clown Trump)!
5) In 2019 verscheen het boek van Ruud Koopmans: ''Het vervallen huis van de Islam, over de crisis in de Islamitische wereld” ( Prometheus, Amsterdam) Een sociologisch verantwoord werk over de fundamentalisering qua religie van de Islamitische wereld, die nu al zo’n veertig jaar plaats vindt. En die zelfs een voorheen typische gematigde moslimstaat als Indonesië in zwaar weer heeft gebracht. Dit is voornamelijk het resultaat van de miljarden oliedollars (‘de vloek van de olie’) die een staat als Saudi- Arabïe steekt in moskeebouw in de hele wereld en het vervolgens uitzenden naar die moskeeën van reactionaire imams, die openlijk een onverzoenlijke houding propageren ten opzichte van de ongelovigen, die klaarblijkelijk rustig ‘voor de goede zaak’ i.c de verspreiding van de islam, mogen worden afgemaakt (jihadisme). In dit boek vele tabellen over geconstateerde verschillen tussen moslim en niet- moslim over onderwerpen als bv. scheiding van kerk en staat, gelijkberechtiging tussen mannen en vrouwen, etc. De moslims in Nederland komen er verhoudingsgewijs ‘gunstig’ vanaf. In Nederland bv. werd in een onderzoek in 2010 aan hen de volgende stelling voorgelegd: ‘Er zijn situaties waarin het voor mijn religie acceptabel is dat ik geweld gebruik”:Van de Nederlandse moslims was11 procent het met deze stelling eens.Dat percentage ligt elders in de wereld beduidend hoger. 46 procent van de Nigeriaanse moslims was het met de stelling eens. 41 procent ( in 2004) van de Pakistaanse moslims. En 27 procent ( in 2005) van de moslims in Indonesië.
6) “Ooit waren Kneepkens en Fortuyn nog bijna bondgenoten geworden. In de embryonale fase van Leefbaar Rotterdam leefde het idee om Kneepkens lijstaanvoerder van die partij te maken, terwijl Fortuyn als lijstduwer zou fungeren. Maar al snel kreeg Kneepkens weerzin tegen de politiek lijn van Fortuyn. Toen de laatste werd voorgedragen voor het lijsttrekkerschap van Leefbaar Nederland was dat voor hem reden om te breken met de partij van Jan Nagel en Henk Westbroek. In dezelfde vaart verliet Kneepkens de gelederen van Leefbaar Nederland toen Fortuyn daar als aanvoerder werd aangetrokken. Via de ene zetel die de Stadspartij. Sinds 6 Maart resteerde en in zijn vaste column in Hervormd Nederland bond Kneepkens de strijd aan met het fenomeen Fortuyn, daarbij ging hij niet zachtzinnig te werk. In het Palazzo di Pietro is de deur naar het fascisme niet vergrendeld, zo stelde Kneepkens bij de historische overwinning van Pim Fortuyn in Rotterdam.” De Groene Amsterdammer, 12-7- 2007
-S.jpg)
.gif)
