Tobben of niet Tobben?
Wij lijken allemaal in de ban geraakt van het corona - virus. De kranten staan bol met berichten over bedreigingen en sterftestatistieken. In praatprogramma’s doen deskundigen van diverse pluimages dappere pogingen ons iets uit leggen, waardoor de verwarring bij veel mensen alleen maar lijkt toe te nemen. Er is geen ontsnappen meer aan, zappen is zinloos.
De uitbraak van het coronavirus zou wel eens een teken kunnen zijn dat de natuur gaat terug slaan. “Nou is het genoeg geweest!” Door een onbegrensde groeiobsessie is de mensheid vergeten dat zij een integraal onderdeel ervan uitmaakt. Die is steeds verder af komen te staan van haar eigen wortels: de natuur. De huidige pandemie heeft dan ook te maken met de leefstijl van de moderne mens.
De kracht van de natuur is dat zij in geval van verstoringen altijd op zoek gaat naar een nieuw evenwicht teneinde te kunnen overleven. Dat doet zij overeenkomstig het idee van Darwins “Survival of the fittest”, het overleven door zich tijdig aan te passen. Bij virussen spreken we dan van mutaties. Dat aanpassingsvermogen, die overlevingsdrang is de moderne mens echter volledig kwijtgeraakt.
Maar wanneer de natuur terug gaat slaan raakt de mens in paniek. Een zekere ontreddering vind er plaats, nog versterkt door een stortvloed van nepnieuws, waardoor het zicht op en inzicht in de ontwikkelingen vertroebeld raken. De wildgroei van ongecontroleerde “sociale media” doet daar nog een schepje bovenop. Een behoorlijke onderlinge communicatie wordt zodoende weggespoeld in een “mediariool”.
Naar verwachting zal de coronacrisis zeer grote gevolgen gaan krijgen op een breed maatschappelijk terrein, sociaaleconomisch en ecologisch. De gevolgen op macroniveau zullen waarschijnlijk rampzalig zijn. De globaliseringsexpert Ian Goldin stelt dat de mensheid op een kruispunt staat. Zonder intensieve samenwerking en onderlinge solidariteit zal de klimaatverandering verder escaleren en komen er nieuwe dodelijker pandemieën op ons af.
Al met al voelt het alsof ik terecht ben gekomen in een klassiek drama waarin veel tragische gebeurtenissen elkaar voortdurend opvolgen. Ook heeft het soms iets weg van een absurdistische, surrealistische voorstelling waarbij ik stevig in mijn arm moet knijpen om me te beseffen dat ik niet in een bizarre droom terecht ben gekomen. Of misschien wel in een nachtmerrie.
Bij alle vertwijfeling doet mij dit allemaal denken aan het toneelstuk Hamlet van Shakespeare waarin een vertwijfelde Deense prins bijna tot waanzin wordt gedreven. In zijn monoloog To be or not te be, that is the question laat hij merken dat hij in de knoop zit met zichzelf. Hij wordt overmand door vele twijfels waardoor hij niet meer weet wat te doen. Aan het slot roept Hamlet in vertwijfeling uit:
… en zo wordt gezonde daadkracht verziekt door bleek gepieker en lopen grootse ondernemingen op niets uit.
Kortom, het blijft tobben!
-S.jpg)
.gif)
