Met Gryn kom je overal!
Riep ik een aantal maanden geleden nog:”Er komt geen spuit in!”, inmiddels heb ik m’n tweede te pakken. Heb mijn mening enigszins bijgesteld. Onder dwang van buiten af, moet ik eerlijk bekennen!
Het heeft trouwens behoorlijk wat tijd en geduld gekost om 2 afspraken te maken: welgeteld 20 minuten in de wacht gestaan vóór ik een levend persoon aan de telefoon kreeg.
Nu was die persoon een vreselijk aardige jonge man, die met me méédacht: waar vind je zulke mensen nog! Dus na enig ‘onderhandelen’ kwamen we tot de conclusie dat Bergambacht de beste optie was. Dus die afspraken stonden.
Aangezien ik nooit weet hoe ik zal reageren op synthetische middelen, een vriendinnetje gevraagd of ze met me mee wilde gaan. Gelukkig wilde ze dat, en ze maakte er direct een ‘uitje ‘ van. “Gaan we gezellig lunchen in het Centrum!”. Zó gezegd, zó gedaan!. De prik ging van een leien dakje, en er waren behoorlijk wat klanten uit de toko aanwezig, die allemaal twee keer moesten kijken vóór ze doorhadden dat ìk het was. Normaal gesproken zien ze me in mantelpak met opgestoken haar en keurig nette parel oorbellen: nu in een maxi jurk met een bos wilde loshangende roodblonde krullen en een paar enorme oorringen. Komisch om die verbaasde gezichten te zien!
Zoals ik al zei: de lunch was vreselijk gezellig. Maar toen moest ik terug…
Ik reed als een blind paard achter mijn vriendinnetje aan, niet op de borden lettend. Tot ik er op een gegeven moment achter kwam dat ik richting Gouda reed, totáál de verkeerde kant op dus! Gelukkig barst het tegenwoordig van de rotondes in Nederland, dus ik kon op een charmante manier de goede richting nemen.
Sinds de Overgang ben ik mijn richtingsgevoel totaal kwijtgeraakt: dus de tweede keer dat ik van de priklocatie naar huis moest met een vriendin die geen auto heeft, kwamen we pardoes in het centrum van Schoonhoven terecht. “Reuze leuk”, zult u zeggen. Maar ik wilde de files vóór zijn, dus ik zat m te knijpen van hier tot Tokio!
Gelukkig wist mijn vriendin de weg naar de pont, anders hadden we nu nóg rondjes gereden… Met mij kun je op een doordeweekse woensdag zó maar ergens in Zuid-Limburg terecht komen, als je ’t slecht treft.
Een paar jaar geleden ben ik eens samen met een tante naar een bruiloft geweest, ergens in Noord-Brabant. De rit er naar toe ging gesmeerd, maar terug naar huis was een heel ander verhaal. In het pikkedonker over een bospad, uitkomend bij een t-splitsing. “En nú?”. We hebben nog nèt niet zitten tossen, mijn tante en ik, en kozen “naar rechts”. Dat was gelukkig de juiste keuze, en we reden al snel op de N3, richting Dordrecht.
Maar zelfs op een ‘recht-toe-recht-aan-weg’ weet schrijver dezes er een soort puzzelrit van te maken: op een gegeven moment reden we midden in de nacht in het oude centrum van Dordt! We herkenden namelijk een paar monumentale gebouwen, mijn tante en ik. We keken elkaar verbaasd aan van:”Waar is het nú weer fout gegaan?”. We weten tot op de dag van vandaag niet wáár het precies fout gegaan is, maar dat we verkeerd zaten was zo klaar als een klontje…Gelukkig ben ik enigszins bekend in het Dordtse, dus ik vond al snel de juiste route naar huis. Reed ik bijna ook nog een overstekende egel dood: kon het beestje nog nèt ontwijken. Zou me geen raad geweten hebben als ik dat prikkie platgereden had. Had weken niet kunnen slapen! Thuis aangekomen een flinke neut ingeschonken: die had ik wel verdiend vond ik zelf…
En gisteren ging het wederom fout. Moest in een buurgemeente een zakje geld gaan storten voor de zaak. Had op Google Maps gekeken hoe ik er komen moest. Reed er in één keer naar toe, maar toen begon het zoeken pas goed! Ben het hele plein overgewandeld, koortsachtend zoekend naar de afstortkluis. Was op het punt om iemand te vragen waar ik wezen moest, toen ik het bekende gele ‘Geldmaat’- logo ontdekte. Achter een verkeerd geparkeerde auto, notabene! Welke sukkel zet zijn auto voor een Geldmaat? Waarschijnljk iemand die nooit geld hoeft te storten…
Toen moest ik weer terug naar het dorp rijden waar ik al bijna 30 jaar werk. Ik koos er voor om dat via de dijk te doen. Aangezien ik zo’n 40 jaar buitendijks heb gewoond, heb ik totaal geen moeite met ‘dijkrijden’, in tegenstelling tot een heleboel landgenoten. Wij ‘van de dijk’ zeggen altijd:”Als je kunt dijk-rijden, kun je overal rijden!”.
Dat klopt, alleen moet je dan wèl de juiste richting kiezen. En dat is nu niet bepaald mijn sterkste punt. Dus kwam ik in een doodlopend straatje terecht…Hard scheldend en tierend mijn Uppie gekeerd en op de gok een afslag naar links genomen. Dat bleek de juiste keus: al gauw had ik in de gaten waar ik was.
Ik heb zelfs de gave om te verdwalen in mijn eigen dorp. Moest naar het gemeentekantoor om mijn rijbewijs te verlengen. Ik wist ongeveer waar ik wezen moest, maar had enige moeite om de juiste ingang te vinden. Staat ook zo lekker aangegeven, maar niet heus! Belandde in de eerste instantie op de grootste scheepswerf in Sliedrecht. Vond het al zo vreemd dat er overal baggeremmers stonden.
Binnenkort heb ik twee weken vakantie. Heb met een paar vriendinnen afgesproken om een dagje er op uit te gaan. Ik denk dat ik die vriendinnen maar laat rijden: met mij achter het stuur komen we waarschijnlijk nooit meer thuis!
-S.jpg)
.gif)
