Mantelzorg
Mantelzorg: je kiest er niet bewust voor. Ik bedoel maar: je wordt op een dag niet wakker met de gedachte:”Kom, laat ik vandaag eens mantelzorger worden!”. Nee, dat overkomt je, en daar groei je in.
In mijn geval met mijn moeder. Reeds op vrij jonge leeftijd waren er al periodes dat ik mantelzorger was, terwijl dat woord nog nauwelijks bekend was. Maar vooral de laatste jaren van mijn moeders leven was de zorg behoorlijk intensief. En dat naast een baan van 40 uur, in een andere plaats, dus 40 uur werken betekende ook nog eens 6x per week 2x40 minuten reistijd per dag. Zeker als de tijd komt dat het ronduit slecht gaat, is er dan ook nog de angst wat je thuis aantreft. Niet zozeer qua huishoudelijke dingen (ik kreeg gelukkig hulp van diverse familieleden) maar de toestand van ma. Ze was een ontzettend sterke vrouw, ging dóór tot het uiterste, maar toch kwam er een dag dat ze toegaf dat ze zelf weinig meer kon. Dan is het net of de grond onder je voeten wegvalt! Maar dan gá je er voor: je laat je moeder niet in de steek! De rollen worden dan omgedraaid: in plaats dat je moeder voor jou zorgt, ga jij voor je moeder zorgen.
Dat heeft een enorme impact: je moeder helpen met douchen, aankleden, op bed leggen, uit bed halen. Koken deed ik altijd al graag, maar iemand wezenlijk verzorgen is een ander verhaal. Iemand wassen verschonen, kortom verplegen op het laatst, dat betekent nogal wat. Nachten lang maar een paar uur slapen, en dan nog ‘met één oor’ luisteren of alles goed gaat.
In de laatste weken van haar leven stilletjes naast het bed zitten, biddend om hulp voor haar, met op de achtergrond het constante gefluit van de zuurstoftank. En soms haar roep middenin de nacht, als ze me nodig had.
Na haar dood heb ik dat nog maandenlang gehoord: ik schrok vaak middenin de nacht wakker doordat ik mijn naam hoorde roepen. Soms verwonder ik me over het feit dat ik in die tijd nog redelijk kon functioneren in mijn werk. Maar je gaat in zó’n situatie ‘gewoon’ op de automatische piloot. En je doet het met liefde!
Alleen de klap komt pas ná het overlijden, en dreunt nog vréselijk lang ná.
En toch: je zou het zó weer doen!
Aan iedereen die mantelzorg biedt: ik weet wat jullie doormaken! En schroom niet om hulp te vragen, tijdens of ná die periode. We zijn tenslotte allemaal mens, en soms kun je gewoon niet zonder hulp van buiten af.
Heel veel moed, kracht en sterkte toegewenst!
-S.jpg)
.gif)
