Het concert
Vorig weekend was het eindelijk zo ver: mijn eerste echte uitje sinds twee jaar! U weet inmiddels waarschijnlijk wel waar ik geweest ben. En voor degenen die het niet weten: ben met vriendinnetje Jo naar Limburg getogen. Naar een concert van het Vriendenkoor Echt onder de bezielende leiding van dirigent Hennie Ramaekers, u weet wel, voormalig dirigent van de Maastreechter Staar. En met medewerking van een supersopraan, Karin Hertsenberg. Wát een prachtige warme stem heeft die vrouw! En, last but not least, mijn favo zanger, Marco Bakker. Eindelijk, na ruim 30 jaar, zou ik hem weer live horen zingen!
Jo en ik vertrokken gelukkig redelijk op tijd, want het was zo’n anderhalf uur rijden.
Zó veel had ik er voor over om dit concert bij te wonen. Na ruim twee jaar thuis zitten was ik even toe aan iets leuks.
Gezellig babbelend en geitend naar Echt gereden. Op tijd aangekomen, gelukkig. Vlakbij het theater geparkeerd, en naar binnen om de kaarten te halen. Toen ik mijn achternaam noemde, zei de zeer aardige heer achter de tafel:”O, Gort. Corry! Die van de wijnboer!”. Ehh, heb ik naam gemaakt of zo? Heb dat maar niet gevraagd en bevestigend geantwoord.
Jo stierde in de zaal gelijk naar voren, maar, dwars als ik ben, zette mijn achterste in een stoel in het midden van de zaal, aan het gangpad. Stel dàt ik vreselijk nodig naar nummer 100 moest…
Toen de koorleden en de solisten binnenkwamen kreeg ik een por van Jo:”Daar is tie!”. Naar adem happend door die por fluisterde ik terug: ”Ben niet blind!”.
Na een paar minuten wéér een por:”Volgens mij zit ie je te zoeken!”. Vervolgens gaf ze me de derde por en siste ze tussen haar tanden door:”Volgens mij heeft ie je gezien!”. Tja, dat kon denk ik ook niet missen met die woeste krullenkop van mij…En om eerlijk te zijn: Jo en ik vielen een tikkie uit de toon bij de rest van het publiek, denk ik. Een hoogblonde veertiger en een roodblonde zestig-minner vallen toch wel een beetje op tussen allemaal , voor het grootste gedeelte grijsharige zestigplussers.
Het concert was geweldig! Genoten van het programma! Hield het niet droog bij het “Anthem” uit Chess, gezongen door Marco. Jo trouwens óók niet. Gezien de situatie in Oekraïne greep dit nummer ons extra aan.
Maar wàt een stem heeft die man nog steeds, geweldig! En een volume: kippenvel!
Karin, de sopraan, zong óók fantastisch. Prachtig warme stem heeft die vrouw! En dan samen met het koor…Jo en ik hebben allebei genoten, net als de rest van het publiek.
Na het concert kreeg ondergetekende drie dikke zoenen van haar favo zanger, in de zaal notabene. Jo in een deuk! Die zag het al aankomen, ik niet dus…Maar wel errug lief!
In de foyer kwam Marco gezellig een tijdje zitten praten met ons. In een scheur gelegen om de anekdotes die hij vertelde. Naast dat hij een kanjer van een zanger is, is het óók nog eens een ontzettend innemende man, met oprechte belangstelling naar een ander. Jo was direct óm!
Na een poosje kwam de dirigent bij ons zitten. Toen hij mij een “boks”gaf zei hij: “Niks zeggen: Gort, Corry!”. Amai, ben ik hier bekend als de bonte hond of zo? Maar wel geinig!
Na anderhalf uur afscheid genomen, Jo en ik gingen nog uit eten. Ik had werkelijk de middag van m’n leven, zó leuk na alle narigheid van de laatste jaren!
En ja, ik weet het, ben een wappie. Maar heb ’s avonds nog met de tranen in mijn ogen gezeten van ontroering, kijkend naar het boeket wat ik van mijn favo zanger had gekregen.
Na een overheerlijk etentje togen we weer naar Sliedrecht. We waren het er over eens dat dit een zéér geslaagde dag was.
Maar naar het volgende concert rij ik! Ik rij een tikkie sneller…