Goudroof Coolsingel
Iedereen verheugt zich er natuurlijk over dat die moordzuchtige maniak van een Radouan Taghi achter de tralies zit. Voor de dader(s) van de grote goudroof op de Coolsingel valt echter een zeker respect op te brengen.
Er zijn voor zover nu bekend geen slachtoffers gevallen. Er ligt aan hun actie alleen maar groot vernuft ten grondslag. Wat hebben zij immers gepresteerd? Zij leegden een kluis met voor blijkbaar miljoenen aan goud zonder dat de eigenaren of het bedrijf dat de bewaring op zich had genomen, daar iets van merkten. En dat terwijl er ongetwijfeld tal van methodes zijn om te voorkomen dat onbevoegden de kluis open kunnen maken ook als ze over sleutels beschikken en of alle codes kennen.
De daders staan bovendien in een oude negentiende-eeuwse traditie, die door de uitvinding van de thermische lans een beetje in onbruik is geraakt.
Bedrijven met veel cash in huis schaften zich een loodzware gepantserde brandkast aan die met de techniek van toen op geen enkele manier was open te breken. Zelfs niet met een plofkraak. Ook waren er procedures die gegarandeerd voorkwamen dat de kluis door een enkele persoon geopend werd. Dat kan men bijvoorbeeld voor elkaar krijgen door de brandkast van twee sloten te voorzien en de sleutels te geven aan twee verschillende, zeer vertrouwde, medewerkers. Het zal niet mogelijk zijn ze van beiden te stelen zonder dat het wordt opgemerkt.
In De Verborgenheden van Amsterdam de eerste grote – overigens van plagiaat aan elkaar hangende – Nederlandse misdaadroman, beschrijft Jan de Vries hoe het werkt. ‘Je moet zien dat je een wasafdruk maakt van die sleutels. Dan is het een kwestie van insluipen en leeghalen en leeghalen met gebruikmaking van de kopieën. Je moet dan eerst weten wie de sleutel(s) hebben en er voor zorgen dat de maker van de wasafdruk er kort en onopgemerkt mee alleen kan zijn. Dat valt uiteraard niet mee. Je moet immers de aandacht van de sleutelhouder op een geloofwaardige manier afleiden, terwijl een specialist in het geniep die wasafdruk maakt en geen enkel spoor achterlaat’. Wie wil weten hoe ze dat in De Verborgenheden van Amsterdam voor elkaar kregen, moet dat boek maar eens lezen. Het is antiquarisch gemakkelijk te vinden. Op de site van DNLB staat het nog niet, maar wat niet is, zal zeker komen.
Een vergelijkbare aanpak ziet men in de historische zeer adequate film The great train Robbery van Michael Crichton met in de hoofdrol Sean Connery. Erg de moeite waard.
In deze rijke traditie dus staan de schurken achter de grote Rotterdamse goudroof. Zij hebben ongetwijfeld zeer ingewikkelde misleidingstrategieën ontwikkeld en uitgevoerd, maar dan op eenentwintigste-eeuwse wijze, om de hinderpalen tussen hen het goud een voor een uit de weg te ruimen.
Zij zullen ongetwijfeld de straf, hen opgelegd door aardse rechters niet ontlopen, maar God heeft in zijn ondoorgrondelijk raadsbesluit een speciaal plekje voor zulke onverlaten. Hij zal ze vast genadig zijn.
-S.jpg)
.gif)
