Gepikeerd
Ik leer tegenwoordig dagelijks nieuwe woorden. ‘Vaccinatietoerist’ is de nieuwste aanwinst in mijn vocabulaire. Een mooi woord. Het glanst in het zonlicht als een pas aangeschafte automobiel. Een tweedehandsje, dat wel. Zo eentje dat van een oud omaatje is geweest, altijd binnen heeft gestaan en nauwelijks kilometers op de teller heeft. Pas als je instapt ontdek je dat onder het glimmende uiterlijk een wereld aan ellende schuil gaat.
Zo ook bij dit prachtige nieuwe woord. Het blijkt dat in Servië iedereen gevaccineerd kan worden. Ook willekeurige toeristen. Ze hebben daar gewoon een zootje Russische en Chinese vaccins laten aanrukken, geen planken opgehangen waar die op kunnen blijven liggen en van met voorrangsregels uitgeruste leeftijdscohorten hebben ze er nog nooit gehoord. Ze prikken er ad random lustig en zonder aanziens des persoons op los. Non-valeurs met blikken bier onder Belgradose bruggen, backpackers, zwerfmuzikanten en zelfs opportunistische vaccinatiezoekers, het maakt niet uit naar het schijnt. Ze prikken daar, als ik goed geïnformeerd ben, door tot het gaatje. Je kunt er dus heen als vaccinatietoerist en gewoon zonder scrupules in de rij op een prikplek in het Servisch netjes vragen: ’који је био последњи?’
Ik ben er nog niet geweest, ik heb het niet met eigen ogen gezien, misschien is het een hoax, maar ik voel een trombose genererende ergernis opkomen. Bij ons wil het maar niet lukken om voldoende doses van vaccins te krijgen. Zelfs de povere voorraden die we wèl hebben krijgen we niet weg geprikt.
Kijk die Hugo is vast een goed jongen hoor. Hij trekt altijd een gezicht alsof hij zijn best doet. Hij woont in 010. Je weet wel de plek waar men met de hemdsmouwen opgestroopt wordt geboren. Hugo niet. Hij lijkt er de enige te zijn die aan handen en voeten gebonden in de dwangbuis door het leven moet, want anders kan ik de tenenkrommende priktraagheid niet verklaren. Als Hugo niet snel in actie komt, fiets ik naar Servië. Ben ik straks gevaccineerd en mijn coronakilo’s kwijt!