Geen idee!
Het leuke van stukjes schrijven is dat je je gedachten en emoties zo heerlijk kwijt kunt. Papier gaat niet met je in discussie, tenminste, normaal gesproken niet. En aangezien ik een ouderwetse ‘schrijver’ ben, zet ik eerst alles op echt papier vóór ik me achter de computer slinger. Als je dan , ná publicatie , ook nog eens opmerkingen krijgt van:”Gelachen weer, Cor!”, “In een deuk gelegen!”, “Waar háál je het vandaan!”….
Tsja, uit hele simpele alledaagse dingen meestal. Over de kleine ergernissen van alledag, die ik dan uiteraard flink uitvergroot, anders worden het ‘zeurstukkies’. En ik mag graag flink overdrijven. Vind ik zó leuk! Anders valt er niets te lachen, toch? Zeker niet in deze tijd van pandemie, coronamaatregelen en andere ellende.
Ik bedoel maar: we zitten nu medio December 2021, en voor het tweede jaar op rij zijn er allerlei Kerstconcerten afgezegd. Persoonlijk had ik me verheugd op een dagje uit met een vriendinnetje: samen naar een kerstconcert van mijn favoriete zanger. Zag het al helemaal vóór me: Jo en ik in ons ‘goeie goed’ op een zondagochtend richting Limburg. Lekker geiten onderweg, en later, tijdens het concert, in tranen van ontroering. Ondergetekende dan…Jo vindt het wel mooi, maar die is een tikkie jonger dan ik, en niet opgegroeid met de muziek van mijn favoriete bariton.
En even serieus: die man heeft er geen idee van dat juist zíjn stem me door ontzettend moeilijke jaren heeft gesleept. De ‘mantelzorg’ voor mijn moeder was , achteraf gezien, slopend. Naast een baan van 40 uur ook nog die zorg en verpleging was zwaar. Dan nam ik ’s avonds even een uurtje voor mezelf met klassieke muziek luisteren, en dan kwam heel vaak Zijn stem voorbij. Evenals de stem van Rudolf Schock, de beste tenor aller tijden, naar mijn bescheiden mening.
Díe kan ik niet meer vertellen hoe zijn stem mij geholpen heeft een zware tijd door te komen: mijn favoriete bariton wel! Maar dan moet ik wel de kans krijgen.
Dus ik een paar weken geleden de telefoon gepakt om kaarten te bestellen, het was op een zondagmiddag, tot 17:00, dus ik dacht : “Dat zit gebakken!”.
Nou, niet dus! Concert gecanceld vanwege Covid. Vooropgesteld: voor de koren en solisten is het het ergst. Geen werk, dus geen inkomen. Maar na dat telefoontje heeft ondergetekende toch eventjes een flinke borrel naar binnen gegoten.
Oké: dat wordt dan met Kerst ovenpatat met twee kroketten en een ouderwetse elpee van Marco Bakker op de draaitafel…Nostalgie bij ’t leven!
En toen kwam zaterdag 18 December 2021…
’s Morgens vroeg al werd er een persconferentie in het vooruitzicht gesteld. “Totale Lockdown verwacht!”.
Zat ondergetekende met een beker zéér sterke koffie naar het nieuws op Teletekst te kijken om 08:00 . En ik kreeg visioenen van overvolle winkels, drommen klanten voor de toonbank, pijnlijke handen van het inpakken…
En die visioenen kwamen uit! Kwam om 18:15 huis, en stortte compleet in! Mijn leed werd enigszins verzacht door de whisky die ik van mijn vriendinnetje Jo gekregen had die middag.
Toen kreeg ik de kriebels: had al in geen weken een stukkie geschreven. ( De redactie noemt mij “columnist”, ik noem mijzelf “stukkiesschrijvert”.) Dus vandaag voelde ik me genoodzaakt weer eens een stukkie te schrijven. Had alleen géén idee waarover! Maar vaak komt het onderwerp vanzelf aan de orde. En vanmorgen dacht ik:”O, verroest! Vandaag hadden Jo en ik een dagje Limburg/Marco gehad!”. Zie daar: weer een onderwerp voor een “column”.
Dus u ziet: je kunt over alles een stukje schrijven. Je moet alleen flink overdrijven en aandikken, anders is er geen barst aan om het te lezen. Dit stukkie ging over mijn in het water gevallen Decembermaand.
En: hoe ziet uw Kerstfeest er uit?
-S.jpg)
.gif)
