Dierenvriendjes
Ondergetekende barst van de vriendjes. Heb ik ‘slechts’ 184 FB-vriendjes, ik heb tientallen dierenvriendjes, en die zijn me allemaal, stuk voor stuk goud waard!
En dat begint al bij de vogels in mijn kleine tuin. De mezen: koolmezen, pimpelmezen, staartmezen. En een paartje merels, Bram en Annie zoals ik ze jaren geleden al gedoopt heb. Ze broeden momenteel in de klimop langs het muurtje tussen mijn buurman en mij. Ben benieuwd wanneer de jonge merels komen.
Dan ‘mijn’ Roodborst, want je mag tegenwoordig geen verkleinwoorden meer gebruiken om vogels te benoemen…Mijn Roodborst, Pietje, is zó tam dat hij naast me komt zitten als ik in de tuin bezig ben. Maar hij zit ook trouwhartig naast me op het tuintafeltje, als ik buiten koffie zit te drinken. Als hij in het najaar weer in Nederland is, komt hij zich steevast even melden bij me. Komt ie in het kozijn zitten en kijkt naar binnen, zo van: “Ik ben er weer, hoor!”. En natuurlijk besef ik dat het niet jaren achtereen dezelfde vogel is, maar volgens mij vertellen ze het elkaar: “In de Krommestoep heb je een heel goed adres!”.
Vervolgens de buurtkatten: er komen er hier soms 4 buurten. Twee hebben een naam: Bo, een schattig cypertje en Bel, een stoere rode kater, waarvan ik eerst dacht dat het een poes was, tot ik op een keer de achterkant zag…Toch ben ik hem Bel blijven noemen: hij droeg eerst een belletje.
Bo is erg aanhankelijk: ze komt meestal klaaglijk miauwend binnen, geeft me kopjes en kusjes tot ik zo goed ben om de kattensnoepjes tevoorschijn te halen. Maar het is net een ondergrondse container: je kunt er snoep en brokjes in blijven gooien, ze raakt nooit ‘vol’!
Bel is wat afstandelijker: houdt niet van knuffelen, wèl van snoepjes. Hij gaat vaak op mijn leunstoel liggen, en blijft dan een uurtje heerlijk liggen snurken. En na nóg een paar snoepjes trekt ie weer huiswaarts.
Dan de (buurt-) honden in mijn leven. Dat begint al ’s morgens vroeg als ik rond 07:30 naar de auto loop. Dan wandelt er meestal een buurtgenoot met een Old English Sheepdog, zo’n heerlijke vrolijke krullenbol. Ze lijkt qua kapsel wel een beetje op mij…En altijd komt ze vrolijk op me afhollen. En gaat vervolgens op mijn voeten liggen, of over de grond rollen, hard rondjes rennen, kortom: ze wordt helemaal gek! Dan begint mijn dag weer goed!
Dan hebben we in Krimpen nog zo’n heerlijk krullerig klein zwart gebakkie. Elke dag komt hij met z’n baasje langs de winkel, en soms, als ik toevallig in de buurt van de deur ben, hoor ik het baasje zeggen: “Nee, Cooper, vandaag gaan we niet naar Corry!”. Dan smelt ik. En áls hij in de winkel komt, smelt ik wéér! Dat kleine kontje van hem schudt dat het een aard heeft door het gekwispel! En ik krijg héél veel heerlijke hondenkusjes…
Kijk: en dáárom hou ik nou zo veel van dieren! Ze zijn zo onbevangen, net als kinderen. Als ze je mogen zul je het weten; ze vreten je bijna op! En als ze je niet mogen zul je het ook weten.
Komt bij mij gelukkig nooit voor: die schoffies voelen het dat je dierengek bent.
En dat ik dierengek ben, heb ik te danken aan mijn ouders: ik ben wat dat betreft dubbel erfelijk belast. Zowel mijn vader als mijn moeder waren stapel op dieren. We hadden dan ook altijd huisdieren. Van kanaries, honden, cavia’s tot parkieten, en alles liep en vloog los.
Heb jaren een katje gehad, Snoes. Was aan komen lopen, midden in de laatste koude winter. Toen ik op een avond laat thuiskwam, liep ze bevroren brood te eten wat naast de sloot lag. Toen was voor mij duidelijk: jij blijft bij mij!
En ze is tot haar dood in 2020 bij me gebleven. Wat een liefde heb ik van dat kleine ding gehad! Mis haar nog steeds. Degenen onder u die zelf een huisdier verloren hebben, zullen me begrijpen.
Daarom is mijn credo: waar zouden we als mens zijn zonder dieren!
-S.jpg)
.gif)
