De ondergang van de 'Twee Gebroeders' (2)
Daar lig je dan stuurloos zonder motor aan de lage wal (wind stond West) in de vaargeul naar het Noorzeekanaal; geen florissante positie. Maar daar hoorde we tot onze grote opluchting plotseling de motor weer aanslaan. Even later stond de schipper weer bij ons, die de opstapper naar de machinekamer stuurde. ‘De stuurhut is te klein voor drie man en ik heb jou liever naast me’ verklaarde hij naar zijn neus wijzend. Daarbij als de V-snaar breekt, moeten ze proberen met een touw of een stuk stof een soort snaar te knutselen. Kan je beter samen zijn.’
Maar alles liep zo goed, dat ik me op het voordek bij de andere opvarenden voegde die naar boven gekomen waren. Ze rookten een sjekkie en dronken een spaatje blauw, want ondanks onze nadorst was de regel van de schipper aan boord: zolang we geen vaste grond onder onze voeten hebben geen bier of andere alcoholische drank.
We zagen ondertussen de contouren van de pieren van Hoek van Holland in de verte. ‘Wat zeg je tegen de havenpolitie als ze je naar je papieren vragen’ vroeg ik mijn vriend: de nieuwe eigenaar. ‘Hij staat geregistreerd als ‘jacht’ antwoordde hij me.’ Daarbij ze laten ons wel gaan’ ‘Zou er niet op rekenen’ mompelde ik zachtjes. Ik had een keer meegevaren met de havenpolitie en ik wist hoe grondig die te werk gaan. Daarbij doemde een ander probleem op. Ik ging naar de schipper en vroeg: ‘Bouke je hebt zeker rooie diesel in?’ ‘Natuurlijk’ zei hij. Beroepsvaart mocht in die tijd varen op goedkope diesel. Die diesel was vermengd met een rode kleurstof, zodat het te herkennen was als je in de tank van je auto of jachtje goedkope en dus verboden diesel wilde gebruikte. Op het Noordereiland werden door de douane regelmatig steekproeven gehouden en wee je gebeente als je werd gesnapt. Tot vier keer verdunnen hielp al niet meer, de rode kleurstof bleef zichtbaar en de boete was gigantisch.
Ik ging naar mijn vriend, die op het punt stond om weer naar de machinekamer te gaan en legde hem uit dat een jacht niet op rode diesel mocht varen. ‘We zien wel waar het schip strandt’ hoorde ik voor de tweede keer die reis.
We draaiden de Nieuwe Waterweg op en zaten tussen de pieren en varende zeekastelen. Bouke hield pal stuurboord maar was zo onverstandig ook een groene ton aan stuurboordkant te passeren (buiten de vaargeul): ‘Het is hier twintig meter diep man’ vermeldde hij toen ik hem erop wees ‘maakt geen sodemieter uit’, maar ik vermoedde dat er meegekeken werd.
Dat mijn vermoeden juist was, bleek vijf minuten later toen we over het water een politieboot in volle snelheid met een witte snor van het buiswater op ons af zagen komen. Ik ging in het gangboord staan om te waarschuwen, want ik wist wat er ging gebeuren. Politie wacht niet tot de boot vast ligt, maar springt zo snel mogelijk over als de boten tegen elkaar liggen. ‘Pas op, pas op’ riep ik ‘hij is van hout’ De stuurman aan boord van de politieboot begreep me niet en zette zijn politievaartuig met de nodige kracht tegen de wand van ons schip. Het kraakte en de splinters vlogen me om de oren. Boos riep ik dat ik g.v.d. nog gewaarschuwd had, dat onze blauw geverfde zijkant van hout was. ‘Waar moeten jullie naar toe’ vroeg een aan boord gesprongen agent. Ik gaf het enige juiste antwoord: ‘Dit is een historische houten trawler en die gaat naar de museumhaven in Vlaardingen. Trouwens jullie hebben ondanks mijn waarschuwing een gat in de zijkant gevaren’ Enigszins beduusd vroegen ze om de papieren en ik verwees ze naar de nieuwe eigenaar, die uit de machinekamer was gekomen. Ook hem vertelde ik enigszins obstinaat over de schade aan stuurboord. De papieren van het ‘jacht’ werden goed bevonden. Wel werd een opmerking gemaakt over het aan de verkeerde kant passeren van een boei, maar de opmerking dat ons jacht twee meter diep was en de waterweg twintig meter kreeg een de goedkeurend en begrijpend knikje. Ze wensten ons goede reis en voeren af. ‘Nou maar hopen, dat ze de douane niet inlichten’ merkte ik bijdehand op.
Gelukkig gebeurde dat niet en na nog een uurtje varen draaiden we Vlaardingen in, waar onze vrouwen op de kade stonden te wachten. Bouke stapte aan wal, keek rond zwaaide kort naar ons en verdween direct in de eerste de beste kroeg die hij gezien had. ‘Die slaapt vannacht nog de laatste keer alleen op zijn schip merkte mijn vriend op.
Na een paar maanden moest de Twee Gebroeders vertrekken uit Vlaardingen, omdat de havenautoriteiten - met name de sluiswachter - dwars lagen. Uiteindelijk vond ze ligplaats in het haventje bij de watertoren in De Esch. Daar gemeerd bleek dat de haven niet erg gunstig voor haar was. De ferry naar Dordrecht en de binnenvaart zorgden voor veel golfslag; zeer ongunstig voor een houten schip. Op een gegeven moment zonk ze bijna en kwam de havendienst kijken. Net toen ze wilde wegvaren, riep mijn vriend dat ze zijn historische schip moesten leegpompen. Zouden ze dat niet doen, dan zou dat als weigeren van hulp in een noodsituatie worden gezien (een doodzonde in maritieme kringen) Zonder een woord te zeggen werd de Twee Gebroeders leeggepompt. Een andere haven werd echter niet aangewezen, zodat uiteindelijk met pijn in het hart besloten werd tot verkoop.
Het einde van de Twee Gebroeders was droef. Een nieuwe eigenaar wilde haar naar Azië slepen, omdat men daar ervaring met houten schepen heeft. Helaas werd het onderhoud verwaarloosd, zodat de houten naden gingen wijken en het schip tenslotte toch zonk. Alleen de mast en de stuurhut staken boven water. Uiteindelijk werd ze tijdelijk opgelegd in de Waalhaven om uiteindelijk op een sloperij te eindigen. De politie had de veroorzaakte schade aan de Twee Gebroeders toen allang vergoed.
-S.jpg)
.gif)
