Als niemand luistert naar niemand
(door Janny Kok)
Minister-president Rutte, zijn vicepremier De Jonge en wat andere coronabeleidsbepalers hadden hun vakantie er speciaal voor afgebroken. Het was immers duidelijk dat er gecommuniceerd moest worden over het gestegen aantal besmettingen en over het feit dat iedereen ‘klaar is met het virus’.
Ingehuurde reclamemakers bedachten vervolgens het spotje: ‘. . . maar het virus is nog niet klaar met ons’, in een poging jong en oud weer in het coronagareel te krijgen. Bij het aanhoren van diverse vermanende woorden op TV- en radiozenders dacht ik aan een citaat in een conference van Wim Sonneveld dit: ‘Een opvoeder is een stakker die in het duister tast’.
Dat blijkt wel in de huidige individualistische – en resultaatgerichte samenleving, waarin iedereen een mening heeft. Er is in de afgelopen maanden een stoet van virologen, economen, sociologen, psychologen en politicologen voorbij gekomen om het specifieke effect van COVID-19 en de reactie daarop van groepen in de samenleving te duiden.
Gepensioneerd psychiater Cornelis Kok schreef over het gedrag van demonstranten tegen de coronaregels dit: ‘Deze groep heeft in de jeugd al weinig zekerheden leren kennen. Dit kan verschillende oorzaken gehad hebben. Vooral in de westerse samenleving zien we vaak afwezige ouders in de opvoeding (minimal parent system, no parent system, one parent system). Het spreekt vanzelf dat angsten hierdoor makkelijker kunnen ontstaan en ook het gevoel van veiligheid is dan zwak aanwezig. Er is bij deze groep een grote behoefte aan veiligheid, zekerheid en kennis van de waarheid. De onveiligheid wordt vertaald in een behoefte naar vrijheid. Ze gebruiken dit begrip alleen verkeerd. De behoefte aan vrijheid is ten eerste gerelateerd aan onderdrukking door machthebbers. De demonstranten zetten nu hun macht in om die onderdrukker te bestrijden, waardoor er uiteindelijk een machtsstrijd ontstaat.’
Hoe dat eruitziet, hebben we gezien aan de recente rellen in Den Haag en andere Nederlandse steden. Het is ongeveer een nieuwsfeit geworden als demonstraties rustig zijn verlopen. De vraag is of beleidsmakers wel eens buiten hun kantoor zijn geweest om hun beleid aan de praktijk te toetsen. Vraag de politie, justitie, specialisten in de gezondheidzorg en onderwijsdeskundigen maar eens naar hun ervaringen daarmee.
Scheidend basisschooldirecteur Cordula Rooijendijk meldde onlangs in een uitzending van Max Nieuwsweekend dat zij in een overleg met ambtenaren op het ministerie van Onderwijs erachter kwam dat niemand van deze ambtenaren een onderwijsachtergrond had.
Het is duidelijk dat er in de overheidscommunicatie gebrek is aan doelgroepdenken. Jongeren halen hun informatie eerder uit sociale media dan dat ze tv kijken. Ze missen daardoor het opgeheven vingertje van de minister-president in coronapersconferenties op zender. Er is kennelijk gebrek aan communicatiespecialisten die daarop wijzen, of ze worden niet gehoord.
Een van de gevolgen daarvan is tegenstrijdigheid in communicatie over coronaregels. We mogen buiten ons gezin zes gasten in ons huis hebben. Als we er meer verwachten, moeten we uitwijken naar een horecagelegenheid. En dat terwijl horecaorganisaties bij herhaling hebben gemeld dat de anderhalve-meter-regel in hun branche beslist niet optimaal kan werken. We bedoelen maar!
Ik denk intussen aan een heel bekend gedicht van Jana Beranová: ‘als niemand luistert naar niemand, vallen er doden in plaats van woorden’.
-S.jpg)
.gif)
