Nachtleven: De ‘s Gravendijkwal

In mijn vorige column schreef ik over de legendarische seksbioscoop annex club De Rex, inmiddels ter ziele gegaan. De hoogste concentratie nachtvertier zit sinds jaar en dag aan de ’s Gravendijkwal. Hoe centraal ook gelegen, het rijtje nachtclubs, De Lido, L’Ambassadeur, Club OQ, en De Ritz, is nooit onderdeel geweest van de staproute Oude en Nieuwe Binnenweg. Dizzy, de Drie Musketiers en Cita 2000, alle drie aan de ’s Gravendijkwal, werden uiteraard wel gefrequenteerd, maar de sekstenten lieten wij links liggen. Volgens mij kwamen hier vooral zakenlieden en mensen van buiten de stad. Zeker wist ik het niet. De firma’s hadden geen vensters en rondhangen voor de deur was kennelijk verboden.

Eens deed zich de gelegenheid voor zo’n tent van binnen te bekijken. Een vriend van ons ging trouwen. Hoewel de traditie van een vrijgezellenfeest mij tegenstond was de sociale druk zo groot dat ik wel moest toegeven. Gelukkig werd er op een dinsdagavond gewoon bier gedronken in een café. Er werd wat gezongen, maar van idiote pakken en andere flauwekul was de aanstaande niet gediend. Helaas werd het beschaafde gezelschap geterroriseerd door een Amsterdammer met teveel geld. De bruidegom was een begaafd muzikant en kende artiesten van ver buiten onze stad. Een van hen was deze geinponem. Hij gooide plots een stapel geld op tafel en stelde voor naar een nachtclub te gaan.

De meningen waren verdeeld, maar of het door het bier kwam of door het aandringen van de Amsterdamse muzikant, we begaven ons naar de ’s Gravendijkwal. De eerste twee adressen schenen gesloten te zijn. Waren we te vroeg of liet de uitbater, loerend door een kijkgat, ons niet binnen? Bij de derde gelegenheid, ik meen dat het de L’Ambassadeur was, werden we toegelaten. Onze Amsterdammer betaalde vanzelfsprekend de entree.

Van een bruisende ontvangst was geen sprake. Er zaten een paar mannelijke gasten aan hun barkrukken vastgeklonken, de vaste bezoekers. Uit de duisternis kwamen enkele verveeld kijkende dames naar ons toe. Natuurlijk kregen zij niks te drinken van ons. Toen mijn ogen aan het duister waren gewend zag ik een nis, geheel bekleed met zilverpapier. Op een verhoging was ruimte voor een orkestje. De instrumenten lagen klaar, een enkele muzikant zat wat te spelen.

Voordat ik alles goed en wel had bekeken, begon een meisje een liefdesdans uit te voeren. De aanstaande onderging het lijdzaam. De lege ruimte waar plek was voor vele tientallen mensen, de bruidegom die niet wist waar te kijken, het meisje dat liever thuis voor de buis had gezeten en de gammele levende achtergrond muziek: het geheel maakte een uitermate treurige indruk op ons. De enige die plezier had was de Amsterdammer die hiervoor betaald had.

Maar er was licht aan het eind van de tunnel. De muzikanten in ons gezelschap betraden de nis. Of zij een stukje mochten spelen? De eigenaar waarschuwde dat we voorzichtig moesten zijn met zijn spullen. Na één nummertje had ook hij door met echte musici te maken te hebben. De sfeer sloeg snel om. Er klonk vrolijk getoeter. De bruidegom haalde opgelucht adem. Er werd gedanst en bier besteld. Het laatste restje goedkope seksuele verleiding verdween in de coulissen. Wij namen de macht muzikaal over.

Na een klein uur was de lol er wel vanaf. We wilden frisse buitenlucht opsnuiven, want bedompt was het binnen wel. Na het verlaten van de tent schudde de blije eigenaar ons uitvoerig de handen. En of wij volgende week weer wilden komen spelen: uiteraard gratis entree een drankjes van het huis. Wij zouden erover nadenken en verlieten voorgoed het pand.