Arm konijn
In mijn vorige column, getiteld ‘arm schaap’ schreef ik onder meer over het Offerfeest en hoe ik in mijn jonge jaren in het buitenland per ongeluk een zwanger schaap slachtte. Dramatisch.
Vrolijk werd ik gelukkig weer toen ik onlangs een story las van de Engelse schrijfster Diane Williams. En een goed verhaal moet altijd worden doorverteld, zo is mijn filosofie. Eerst dacht ik aan zo’n ‘broodje-aap-verhaal’, maar Diane verzekerde mij dat het echt was gebeurd. Ik ga het nu navertellen geheel in mijn eigen woorden, om niet later te worden beschuldigd van plagiaat.
Een dobermann, een ‘kalf’ van een hond van zo’n een meter hoog, komt thuis met een konijn in zijn bek. Het verhaal speelt zich af in de Engelse plaats Leicester, met veel rijtjeshuizen en achtertuinen, slechts gescheiden door hekjes. Daar omheen veel weilanden. De hond liep vaak in zijn eentje los omdat de eigenaar nog wel eens van huis was.
Alsof het een jachttrofee betrof lag de dobermann het dode konijn voor zijn baasje neer. Die schrok zich rot. Hij herkende meteen dat het ‘t diertje van zijn buurman was. Het was zo’n wit beestje met blauwe ogen. Gelukkig zaten er geen bloedsporen aan, maar het was nu wel heel smoezelig. De hondeneigenaar was als de dood zo bang dat zijn buurman er achter zou komen met alle consequenties van dien. Zoals dat zijn hond voortaan met een muilkorf naar buiten moest.
Het baasje zocht nu naar een alibi om zijn hond tegen al die ellende te beschermen. Hij begon het konijn schoon te wassen met shampoo en later weer te drogen met een föhn. Het konijntje zag er nu weer toonbaar uit. Vervolgens ging hij voor de zekerheid naar de tuin van de buurman om te ontdekken dat het konijnenhok inderdaad leeg was. ‘Gelukkig’, dacht hij, ‘ze hebben het nog niet ontdekt.’
’s Nachts klom hij over het hekje heen en deponeerde hij daar het beestje terug in zijn hok. De volgende ochtend hoorde hij een geschreeuw en gegil bij zijn buren. De hondeneigenaar ging vervolgens quasi nonchalant over het hek kijken. Daar zag hij zijn buurman totaal ontdaan staan zwaaien met het slappe konijntje.
‘Wat is er gebeurd?’, vroeg de hondenman zogenaamd geschrokken. De buurman: ‘Mijn konijn is dood. Al twee dagen geleden. Met mijn eigen handen heb ik hem begraven. En nu ineens ist’ie weer terug in zijn hok!’