‘Lucky & Luck’
De ijzige winden van de afgelopen maanden met de koudste ooit in maart, brachten toch iets goeds. Namelijk het zwerfkatje dat in mijn straat kwam aanwaaien. Een goedlachse buurman had zich reeds over haar ontfermd.
Tijdens die haast Siberische winden met gevoelstemperaturen van min tien of zelfs min vijftien graden kwam het ongeveer half jaar oude katje uitgemergeld eten bedelen.
Schichtig als zij was, steeds op haar hoede voor die boze buitenwereld, kwam zij tot aan mijn stoep. Vervolgens tot net achter mijn deur voor kattenlekkernijen. Steeds verder in mijn huis zette ik de blikjes of bakjes eten voor haar neer.
En zo liep zij op een keer met opgeheven staart mijn woonkamer binnen.
Tot mijn eigen verbazing voelde zij zich snel thuis. Zij had geen enkele aandrang naar buiten te vluchten. Zo raakte ik een beetje aan haar gehecht en besloot mijn zwerfkatje ‘Lucky’ te noemen.
Dat duurde zo’n drie gelukkige dagen tot aan een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Mijn buurvrouw was nieuwsgierig bij mij komen kijken. Op dat moment ging mijn telefoon en belde ook nog een buurman bij mij aan. In die consternatie vloog Lucky naar buiten.
Hoe ik ook riep, zij verdween geschrokken onder geparkeerde auto’s. Pas na een dag en nacht kwam zij weer opdagen. Maar hoe ik haar ook probeerde te lokken, zij kwam niet.
In de nacht hoorde ik haar miauwend voorbij trekken, nog steeds in die barre vrieskou.
In plaats van als een dolleman achter haar aan te lopen, besloot ik tot de ochtend te wachten.
‘Sometimes you have te be hard, te be kind.’ Oftewel zeer vrij vertaald: ‘Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.’
En ja hoor, tegen de ochtend zat zij rillend op mijn vensterbank.
Amper had ik mijn deur opengedaan of zij rende mijn huis weer binnen.
Tot haar grote genoegen vond zij zo haar kattenparadijsje terug op aarde. Volop te eten, speels, rent zij als een hondje achter mij aan.
En ’s nachts ligt zij kirrend aan het voeteneinde van mijn bed.
Zo vormen wij nu samen ‘Lucky’ & ‘Luck’.