Excuses en toelichting; Jaren zestig (2)

Ten eerste moet ik mijn excuses aanbieden aan Alexander Vinkenoog. Hij, zoon van de schrijver en dichter Simon Vinkenoog, reageerde op mijn column over de jaren zestig in Nederland waarbij ook zijn vader ter sprake kwam. Ik zal zijn reactie kort samenvatten (die reactie staat ook in z’n geheel bij de reacties op het betreffende artikel op deze site).

,,Ik heb mijn vader nooit gehaat. Hij was een zeer hardwerkende man die altijd een goede vrouw aan zijn zijde nodig had. Ik heb gaandeweg begrip gekregen voor zijn keuzes. Zich te ontworstelen aan de bekrompen samenleving en de burgerlijke moraal van de jaren vijftig. Daar verlangen veel mensen blijkbaar weer naar terug.”

Ik ben iets jonger dan zijn vader is geworden, maar ik deel zijn mening grotendeels. Inderdaad. De samenleving was bekrompen. Maar er was iets anders aan de hand.
Om in Rotterdam te blijven. De stad was niet alleen gebombardeerd, maar de terugtrekkende Duitsers hadden in 1945 zo veel mogelijk havens, kades en kranen verwoest. Knokploegen uit Rotterdam-Zuid hadden wel voorkomen dat de Duitsers schepen in de breedte van de Nieuwe Waterweg hadden laten zinken. Zij hadden ze nog aan de kades opgeblazen. Kortom. Er moest gewerkt worden en snel herstel was nodig. Daar was de blik op gericht en misschien was die bekrompen samenleving wel even nodig om dat doel te bereiken.
Nu de toelichting. Ik baseerde de mening van Alexander Vinkenoog over zijn vader op een geciteerde uitspraak van hem toen hij nog veel jonger was in de NCRV-documentaire over die jaren zestig. Die uit spraak was: ,,Je predikte liefde, maar je gaf het niet.”

Inderdaad. Het woord ‘haat’ is te kort door de bocht. En daarvoor, opnieuw mijn oprechte verontschuldigingen.
Ik moet over die column nog een tweede correctie aanbrengen. Ik schreef dat de vriend van de actrice Willeke van Ammelrooy Leendert Janzee boven café Timmer had gewoond. Zoals Wim de Boek terecht in een (ook volledig onder het artikel geplaatste) reactie opmerkte was dat de beeldend kunstenaar Leendert Stokman.
Het was weer een wijze les. Hoe voorzichtig je moet zijn met je eigen geheugen. En hoe snel je verkeerde verbanden legt.