There is no party so noisy as the one you're not invited to Gilles Aubry, Concrete Blossom, Angeliki Diakrousi, Effi & Amir, Serene Hui, Cengiz Mengüç, Santiago Pinyol.

Beeld: Serene Hui

Zachte geluiden kunnen hard binnenkomen, terwijl harde geluiden juist heel geruststellend kunnen zijn. Dat ligt niet altijd aan de geluiden zelf, maar ook aan onze respons. Hoe we reageren wordt beïnvloed door onze lichamelijke gesteldheid, persoonlijke ervaringen, sociale omstandigheden, culturele conventies en politieke keuzes. Samen met kunstenaars, musici en activisten onderzocht curator Linnea Semmerling welke impact zulke reacties hebben op het Rotterdamse geluidslandschap.

De tentoonstelling There is no party so noisy as the one you're not invited to laat zien hoe de geluidscultuur in de stad sinds de negentiende eeuw is bepaald door specifieke mechanismen om gewenst van ongewenst geluid te onderscheiden. De kunstwerken, voorwerpen en beleidsdocumenten in de expositie maken duidelijk hoe daarbij dominante manieren van luisteren—zoals wit luisteren, gefortuneerd luisteren en luisteren zonder gehoorbeperking—als norm worden gehanteerd en worden gehandhaafd met een scala aan bureaucratische procedures en beleidsinstrumenten. Van bordjes tegen zingen in publieke gelegenheden tot verordeningen tegen populaire volkse muziekinstrumenten; van een registratieformulier dat het getoeter bij Turkse trouwstoeten moet reguleren tot het beleid om tieners met behulp van een ultrasone pieptoon te weren van publieke plekken.

Hoe zouden burgers, volksvertegenwoordigers, ambtenaren en bedrijven meer sensitief kunnen worden voor de diversiteit in het Rotterdamse geluidlandschap? Zouden we kunnen leren om anders met geluid om te gaan, voorbij de scheidslijnen die het huidige beleid door de stad trekt? Zouden we gevoeliger kunnen reageren als we meer meer empathisch leren luisteren?

Samengesteld door: Linnea Semmerling